Opis

Ze „Speak & Spell” jest ten sam kłopot, co z „The Piper at the Gates of Dawn”. Obie płyty zostały napisane w przeważającej większości przez tyleż charyzmatycznych, co niezrozumiałych przez resztę załogi liderów, którzy byli siłą napędową w pierwszych latach istnienia swoich zespołów. O ile Syda Barretta z szeregów Pink Floyd pozbyto się nieelegancko, gdyż stan mentalny nie pozwalał na dalszą z nim współpracę, o tyle Vince Clarke zdezerterował z Depeche Mode bez niczyjej sugestii, ba – ku zaskoczeniu bodaj wszystkich. Jakiekolwiek były tego przyczyny, coś musiało wydarzyć na płaszczyźnie wzajemnej komunikacji w jednym i drugim przypadku.
W obu też przypadkach wspomniane odosobnione dzieła zupełnie nie przystają do reszty dziedzictwa, z którego zespoły miały później słynąć, co jest przecież w znacznym stopniu zrozumiałe, gdy grupa traci głównego dostawcę materiału. Wiele kapel w ich sytuacji zapewne starałoby się eksplorować styl obrany przy pierwszym kroku, lecz nie stało się tak zarówno w przypadku DM, jak i PF. Czy doszło do tego celowo czy przypadkiem, zapewne nie da się odpowiedzieć w pełni satysfakcjonujący sposób. Z dzisiejszej perspektywy chyba nieco łatwiej byłoby natomiast odpowiedzieć, czy zachowanie starego szyldu było aby na pewno zasadne. Z finansowego punktu widzenia zapewne tak, ale gdy mowa o całościowej recepcji, to łatwo o dezorientację. Dozgonni wielbiciele talentów Barretta i Clarke’a niekoniecznie uznaliby się również za fanów PF i DM. Zdaje się, że nieraz musieli dodawać „… ale wczesnego”. Bo przecież tak „Pipera” od „Ciemnej strony” (a już w ogóle „The Wall”), jak „S&S” od „Violatora” i „Songs of Faith…” dzielą lata świetlne.
Ten krążek pamiętany jest przede wszystkim dzięki zamykającemu go przebojowi „Just Can’t Get Enough”, który o dziwo ostał się w setliście DM do czasów współczesnych. Szkoda, że tego zaszczytu nie dostąpił również skurczysyńsko chwytliwe opener „New Life” oraz „What’s Your Name?”, ale chyba proszę o zbyt wiele. Świetny jest też często dorzucany bonus na reedycjach „Dreaming of Me”. Właściwe Depeche Mode przypomina tu na dobrą sprawę jedynie „Any Second Now”, choć – a może właśnie dlatego? – że śpiewa ją Martin Gore, który napisał dwie inne pieśni („Tora! Tora! Tora!” i „Big Muff”), lecz nie tę.

Utwory

A1. New Life 3:45
A2. I Sometimes Wish I Was Dead 2:18
A3. Puppets 3:54
A4. Boys Say Go! 3:05
A5. Nodisco 4:17
A6. What's Your Name? 2:43
B1. Photographic 4:53
B2. Tora! Tora! Tora! 4:25
B3. Big Muff 4:28
B4. Any Second Now (Voices) 2:37
B5. Just Can't Get Enough 3:42
B6. Dreaming Of Me 4:05