Opis

1 września nawet dorosłym chyba zawsze będzie kojarzyć się z powrotem do szkoły, ale nie pozwólmy się przytłoczyć smutnej codzienności. Otóż ukazły się tego dnia wznowienia słynnej „trylogii brudnych dźwięków” jednego z naszych ulubieńców. Przed Państwem jeden, jedyny, niepowtarzalny: Tom Waits!
Trochę zazdroszczę osobom, które jeszcze tego tryptyku nie znają. (Na marginesie ciekawostka: artysta został sportretowany wyłącznie na okładce pierwszej i ostatniej części, w przypadku „Rain Dogs” jest to tylko ktoś bardzo doń podobny!). „Swordfishtrombones” to niby dopiero wprowadzenie, ale już pozycja iście przekozacka. Różne szczyty jego możliwości się wymienia, ale z pewnością ten należy do ścisłej czołówki. Wiem, że Waitsa ceni się za co innego, ale osobiście czuję się zniewolony przez urodę jego ballad. A mamy tu przecież „In the Neighbourhood”. A w głowie odpala się od razu ten charakterystyczny klip nakręcony – nomen omen – „rybim okiem”…
Na dobrą sprawę można rzec, że kolejna pozycja jest taka sama, tylko jeszcze lepsza. „Rain Dogs” to zasadniczo najlepsza wizytówka jego szerokich możliwości i zarazem „obiektywnie” najlepszy album. Arcydzieło. O ile wcześniej zdarzało mu się nieraz wypuszczać na światło dzienne dzieła aż nazbyt jednorodne („Foreign Affairs”, „Blue Valentine”), przegadane (koncertowa „Nighthawks at the Diner”) albo sklecone na zasadzie kontrastowej przeplatanki bluesowej surowizny i knajpianej słodyczy („Heart of Saturday Night”, „Heartattack and Vine”), o tyle rozstrzał stylistyczny przedstawiony na „Deszczowych psach” przyprawia o… zachwyt głowy! Rumba, tango, ballada, musical, western… Elektryzujący konglomerat zachwycający od pierwszego do ostatniego dźwięku.
Znajdziemy tam zarówno największy „hit” (bardziej za sprawą „przeróbkowiczów” pokroju Roda Stewarta niż samego zainteresowanego) „Downtown Train”, jak i powszechnie lubianą i cenioną „Time” czy jeszcze lepszą „Blind Love”. A kto dobrze kojarzy wideoklip do tej pierwszej pieśni, ten zna również instrumentalny utwór „Bride of Rain Dog”. Jej pierwsza część teledysk wieńczyła, druga – otwierała. Ja zaś całym sobą ukochałem przecudnej urody „Hang Down Your Head”.
„Frank’s Wild Years” to taki trochę odpowiednik „Lodger” Davida Bowiego, czyli wieńcząca i niestety najmniej frapująca część serii (w przypadku Brytola był to słynna trylogia berlińska). Niemniej warta jak najbardziej uwagi, bo na obu dziełach można trafić na pierwszorzędne fragmenty (pijacka przyśpiewka „Innocent When You Dream”).

Utwory

1. Singapore 2:46
2. Clap Hands 3:47
3. Cemetery Polka 1:51
4. Jockey Full Of Bourbon 2:45
5. Tango Till They're Sore 2:49
6. Big Black Mariah 2:44
7. Diamonds & Gold 2:31
8. Hang Down Your Head 2:32
9. Time 3:55
10. Rain Dogs 2:56
11. Midtown (Instrumental) 1:00
12. 9th & Hennepin 1:58
13. Gun Street Girl 4:37
14. Union Square 2:24
15. Blind Love 4:18
16. Walking Spanish 3:05
17. Downtown Train 3:53
18. Bride Of Rain Dogs (Instrumental) 1:07
19. Anywhere I Lay My Head 2:48