Opis

Nie bardzo załapałem się na rock progresywny. Oczywiście porwała mnie „Ciemna strona księżyca” Pink Floyd, ale takie Genesis, szczerze mówiąc, nie bardzo mi podeszło. Marillion zawsze traktowani byli jako epigoni Gabrielowskiej ery tego drugiego zespołu, lecz ich arcydzieło „Misplaced Childhood” doprawdy mnie ujęło. W listopadzie 2015 r., toczony owym sentymentem, nie mogłem zbagatelizować informacji, że niemal tuż pod moim domem – w gdańskim Starym Maneżu – ich dawny frontman, czyli słusznej postury Szkot Derek William Dick zwany Fishem, ma wykonać pełny repertuar legendarnej płyty.
Przywitał się paroma rozgrzewaczami i momentalnie poczułem się nieco zmieszany. Wiadomo, że mężczyznom (kobietom zresztą często również) z wiekiem głos się obniża, ale na podstawie samej fonii w życiu nie rozpoznałbym wokalisty z płyty, przy której dorastałem. Wizualnie zresztą też nie do końca byłbym pewny, czy mam przed sobą tego „drwala” z Marillion…
Przyznaję: nie interesowałem się jego solową karierą, więc zdziwiło mnie to, co powinno było stanowić oczywistość dla dobrze przygotowanego dziennikarza. A stawiłem się do klubu „służbowo” jako wysłannik (a właściwie ochotnik) jednego z nieistniejących już trójmiejskich portali. Na swoją obronę zdradzę, że skupiłem się na lekturze 4 pierwszych studyjnych albumów macierzystego zespołu nagranych z nim przy mikrofonie – co nie wypada aż tak imponująco w zestawieniu z liczącą 11 pozycji dyskografią solową Ryby.
W końcu poleciały dźwięki charakterystycznego motywu klawiszowego otwierającego „Pseudo Silk Komono”. Tzn. byłyby łatwiejsze do rozpoznania, gdyby wybrzmiały w oryginalnej tonacji. Niestety gwieździe wieczoru głos tak się obniżył, że najwyraźniej konieczne było przetransponowanie podkładu co najmniej o kilka półtonów. (gdybym akurat miał przy sobie wiosło, może bym to rozszyfrował. Na szczęście na koncertach panuje zwyczaj, że to artyści biorą ze sobą instrumenty, a nie publiczność).
Koniec końców wrażenie ogólne było letnie. Z jednej strony miałem sposobność doświadczenia czegoś naprawdę unikalnego, lecz w formie, która pozostawiła trochę do życzenia. Choć trudno winić biologię za ów stan rzeczy.

Utwory

1. Pseudo Silk Kimono 2:13
2. Kayleigh 4:03
3. Lavender 2:27
4. Bitter Suite 5:53
5. Heart Of Lothian 6:02
6. Waterhole (Expresso Bongo) 2:12
7. Lords Of The Backstage 1:52
8. Blind Curve 9:29
9. Childhoods End? 4:32
10. White Feather 2:23