Opis

Wielbiony w Polsce gitarzysta kończy 78 lat. Sięgnijmy po jego niezwykły występ sprzed 8 lat, kiedy to David Gilmour powrócił do włoskiego amfiteatru i zmierzył się z legendą własnego zespołu.
W ramach introdukcji dostajemy tylko 10 minut relacji z przygotowań oraz sentymentalnej refleksji i już startuje koncert. Zastanawiałem się, na ile „nowe Pompeje” będą odnosić się do osławionego obrazu, który portretował zespół pod wodzą Rogera Watersa. „Pink Floyd Live at Pompeii” cechuje bowiem taki pompatyczny rozmach, taka majestatyczność, że fanów formacji wprowadza w zachwyt, natomiast jego przeciwników doprowadza do pasji. O ile wydumany obraz Adriana Mabena (zrealizowany bez udziału publiczności) rościł sobie pretensje do bycia odrębnym dziełem sztuki, o tyle gilmourowy odpowiednik to jedynie dosyć zwyczajny, atrakcyjnie nakręcony, nastrojowo oświetlony i przyjemnie zmontowany koncert. Koniecznie trzeba też wspomnieć o świetnym przestrzennym dźwięku Dolby Atmos.
Sam 70-letni David również prezentował się wokalnie i instrumentalnie bez zarzutu. Oczywiście w jego interesie leżało głównie promowanie ostatniego albumu „Rattle That Lock”, ale z poprzednich płyt pojawiło się już tylko „The Blue” oraz tytułowiec z trzeciego krążka „On an Island”. W konsekwencji musiało być najwięcej Floyda. Wiadome więc było, że i Szalony diament musi zaświecić. Skoro tenże hołd dla Syda Barretta wybrzmiał, to szkoda, że kolega nie poszedł za ciosem i nie zaprezentował również „Astronome Domine”. W tak niezwykłej scenerii mogło to wypaść naprawdę porażająco.
Najmocniejszym punktem okazał się „The Great Gig in the Sky”, co stanowiło piękne upamiętnienie kompozytora tego utworu, klawiszowca Richarda Wrighta. Ekspresyjna, niewerbalna wokaliza Clare Torry została tu brawurowo zinterpretowana przez trzyosobowy chórek mieszany.
Największy ryk publiczność zgotowała artyście na pierwsze dźwięki utworu stanowiącego najwybitniejszy przykład współpracy z Rogerem Watersem, a później ochoczo pomagała mu w śpiewaniu refrenu (Watersowe zwrotki przejął jeden z klawiszowców). „Comfortably Numb” to jeden z tych numerów, przy których włos jeży się na głowie. Lepszego finału nie można sobie wymarzyć.

Utwory

. Part 1
1. 5 A.M. 3:13
2. Rattle That Lock 5:21
3. Faces Of Stone 6:01
4. What Do You Want From Me 4:34
5. The Blue 6:30
6. The Great Gig In The Sky 6:01
7. A Boat Lies Waiting 4:55
8. Wish You Were Here 5:18
9. Money 8:12
10. In Any Tongue 8:02
11. High Hopes 9:58
. Part 2
12. One Of These Days 6:35
13. Shine On You Crazy Diamond (Parts 1-5) 12:37
14. Fat Old Sun 5:58
15. Coming Back To Life 7:16
16. On An Island 7:08
17. Today 6:34
18. Sorrow 10:49
19. Run Like Hell 7:15
20. Time / Breathe (In The Air) (Reprise) 6:45
21. Comfortably Numb 9:41
. Documentary
22. Pompeii Then And Now 7:17