Opis

Pójdźmy po linii najmniejszego oporu i weźmy się za wybitny album, który zna każdy szanujący się miłośnik szeroko pojętej muzyki popularnej, a jeśli nie, to powinien czym prędzej poznać, by nie napytać sobie biedy.
A arcydzieło już zaczyna się wspaniale, bo od monumentalnego medley, w którym progrockowy instrumental „Funeral for a Friend” gładko przechodzi w „Love Lies Bleeding”. Blisko 6 minut trzeba poczekać, by wreszcie usłyszeć głos naszego bohatera.
Wiem, że „Bennie and the Jets” zyskało wielką popularność i szeroką sympatię słuchaczy, ale nigdy nie przepadałem za tym umyślnie „ociężałym” numerem, aczkolwiek doceniam rzadko spotykaną zabawę, jakoby utwór w pełni zrealizowany w studiu miał udawać – z przymrużeniem oka – wykonanie na żywo. Co innego z przepięknym, ponadczasowym hołdem dla Marilyn Monroe w postaci poruszającej ballady „Candle in the Wind”, przed którą chylę czoła, od kiedy po raz pierwszy trafiła do mych uszu. Zaskakująco zwykłe akordy prowadzą tę cudowną melodię główną, ale poczujcie tylko te imponujące wokalizy w wykonaniu zdolnych kolegów z zespołu Eltona. Czysta poezja!
Wiadomo, że Elton zawsze był mocny w balladach, więc truizmem będzie je wymieniać. Tytułową wykonał jakby nienaturalnie wysoko, że sam później śmiał się, że brzmi tu jak kastrat. Warto sprawdzić wersję tej pieśni wykonaną przez Them Crooked Vultures w specjalnym koncercie poświęconemu pamięci Taylora Hawkinsa, przedwcześnie zmarłego perkusisty Foo Fighters. Zaskakująco dobrze wyszła Joshowi Homme’emu ta niełatwa przecież partia wokalna. Natomiast z bardziej osobliwych momentów warto zwrócić uwagę na „Jamaica Jerk-Off”, którą rozpoczyna zaskakujące jak na 1973 rok wprowadzenie automatu perkusyjnego. Ale spokojnie, żywa perka prędko doń dołącza.
Świetnym rozwiązaniem było umieszczenie na „rozbudzenie” energetycznego tryptyku zwieńczonego, porywającym rock’n’rollem „Saturday Night’s Allright for Fighting” dopiero na przełomie trzeciej i czwartej strony albumu, który – jakby nie patrzeć – jest jednak mocno balladowy… Elton przytomnie – o ile jest to adekwatne określenie wobec takiego imprezowego hardkora – pamiętał również, żeby dzieło wielkie zakończyć z przytupem. I tak się zastanawiam, czy cudowna „Harmony” nie jest aby przypadkiem niesłusznie pomijana przez fanów tylko dlatego, że wylądowała na samym końcu tej dwupłytowej kobyły? Ale przecież właśnie tej klejnocik zachęca słuchacza do odpalenia całości raz jeszcze, przynajmniej mnie… /fc/

Utwory

A1. Funeral For A Friend [Love Lies Bleeding]
A2. Candle In The Wind
A3. Bennie And The Jets
B1. Goodbye Yellow Brick Road
B2. This Song Has No Title
B3. Grey Seal
B4. Jamaica Jerk-off
B5. I've Seen That Movie Too
C1. Sweet Painted Lady
C2. The Ballad Of Danny Bailey [1909 - 34]
C3. Dirty Little Girl
C4. All The Girls Love Alice
D1. Your Sister Can't Twist [But She Can Rock 'n' Roll]
D2. Saturday Night's Alright For Fighting
D3. Roy Rogers
D4. Social Disease
D5. Harmony