Opis

Greg Dulli to już ugruntowana w środowisku marka: przede wszystkim szef The Afghan Whigs, ale też The Twilight Singers, The Gutter Twins (duet z Markiem Laneganem), jak i działalność solowa (na razie jedynym jej przejawem jest longplay „Random Desire”, na którym wykonuje niemal wszystkie partie instrumentalne). I to on powtórzył partie wokalne Johna Lennona w słynnym obrazie „Backbeat”.
Jeden z naprawdę niewielu gości, u którego maczerska poza nie drażni. Może to dlatego, że to taki „drań z zasadami”, a twórczość sugeruje spore pokłady uczuć. Podobno nie napisał jeszcze piosenki, w której nie pada ani razu „baby”. Taki z niego troskliwy gentleman! „Gentlemen” to tytuł czwartej, bodaj najpopularniejszej płyty Afganów… Nie wiem, czy najlepszej, ponieważ załoga zawsze trzymała poziom i może pochwalić się niezwykle równą dyskografią. Przyparty do muru, wskazałbym na ostatnią przed długą przerwą „1965” (rok urodzenia naszego bohatera, a jakże). Okres towarzyszący jej wydaniu okazał się dla Dulliego pechowy: w trakcie prac walczył z depresją, a podczas tournee promocyjnego został przez pracownika klubu pobity tak dotkliwie, że zapadł w śpiączkę. Choć napastnik uszkodził mu czaszkę, muzyk wrócił na scenę już po 2 miesiącach.
Ale tak się składa, że z pierwszego okresu działalności zespołu (’88-’98) dysponujemy akurat tylko dwoma albumami, z których lepszy jest trzeci w chronologii „Congregation”, na czele z singlem „Conjure Me”. Drugi to wcześniejszy „Up in It”. A to, jak odrodzony zespół sobie radzi w nowym millenium, możecie sprawdzić, zamawiając „Do to the Beast”, „In Spades” bądź „How Do You Burn?” z lat 2014-2022.
Macierzysty band Dulliego teoretycznie współtworzył scenę grunge, lecz – gwoli ścisłości – ledwie się o niego otarł z powodu współpracy z partyzanckim labelem Sub Pop. Przede wszystkim grali zdecydowanie bardziej soulowo niż koledzy/rywale ze Seattle i okolic. Nijak oczywiście nie da się ich sklasyfikować do tego nurtu, bo to wciąż był mimo wszystko cięższy (choć bez przesady) rock, ale fajnymi podskórnymi wpływami muzyki rodem z wytwórni Motown i Stax.
Chciałbym napisać, że występ The Afghan Whigs na Open’erze parę lat temu był dla mnie wielkim przeżyciem, bo w istocie był. Problem w tym, że oglądałem go z kanapy ze streamingu, ale i tak bawiłem się jak rzadko kiedy i mogę tylko żałować, że nie było mnie wówczas na widowni. Dulli nie raz zawitał w inne rejony naszego kraju, lecz do tej pory się mijaliśmy. Miejmy nadzieję, że jeszcze wróci i nie tylko mnie uszczęśliwi na parędziesiąt minut.

Utwory

A1. Parked Outside
A2. Matamoros
A3. It Kills
B1. Algiers
B2. Lost In The Woods
C1. The Lottery
C2. Can Rova
D1. Royal Cream
D2. I Am Fire
D3. These Sticks