Opis

Legendarna grupa MESSIAH jak widać nie powróciła tylko 'na jeden album' ("Fracmont" 2020 r.) lecz postanawia dalej tworzyć i grać koncerty! W marcu tego roku szwajcarzy wydali album "Christus Hypercubus", który będą zresztą promować zapewne podczas tegorocznego festiwalu Summer Dying Loud w Aleksandrowie Łódzkim (do którego uczestnictwa serdecznie Was zachęcam!). Moje wspomnienia z Messiah to przede wszystkim kultowa okładka z misiem polarnym na albumie "Extreme Cold Wather", który niewątpliwie pokazał wówczas środkowy palec wszystkim thrash'erom tamtych czasów (rok 1987). Kolejny album, który utkwił mi mocno w serduchu to "Choir of Horrors", który jest fenomenalnym połączeniem death i thrash metalu. Po drodze oczywiście był takie perełki jak "Rotten Perish" (1992 r.) czy niedoceniany "Underground" (1994 r.), aż po latach zespół powrócił z krążkiem "Fracmont". Jak po 4 latach wygląda kondycja zespołu? Ano wygląda BARDZO BARDZO DOBRZE! Co prawda, zawartość muzy jest tutaj dość wyważona i mniej dzika niż na wspomnianych wcześniej albumach, to jednak daje się zauważyć, że Messiah to wciąż wysoka liga death/thrash metalu. Jakościowo - PETARDA! Riffy? Na poziomie! Wokal? No cóż, po śmierci Andy'ego Kaina, uważam że wokal tutaj nie będzie już taki unikatowy, aczkolwiek Marcus Seebach daje radę i wprowadza swoją solidną cegiełkę do tego dzieła Wyróżniam tutaj groove'owy "Speed Sucker Romance" oraz iście chwytliwy i agresywny "Centipede Bite". Jest tutaj mniej szybkości i agresji niż przed laty, ale za to bardziej "mięsiście" i ciężko, co w sumie nie dziwota, gdyż lata w zespole lecą, więc tą prędkość należy dozować - i to tutaj świetnie wychodzi. 

Utwory

A1. Sikhote Alin
A2. Christus Hypercubus
A3. Once Upon A Time -Nothing-
A4. Speed Sucker Romance
A5. Centipede Bites
B1. Please Do Not Disturb (While I'm Dying)
B2. Soul Observatory
B3. Acid Fish
B4. The Venus Baroness I
B5. The Venus Baroness II