Opis

Po raz kolejny ośmielę się stanąć okoniem wobec powszechnie przyjętej narracji, wybierając swoje „ulubione dziecko”, które w oczach krytyki ma na ogół status „złego brata bliźniaka”, a przynajmniej tego „gorzej urodzonego”.
Każdy zorientowany doskonale o tym wie: „Kid A” oraz „Amnesiac” realizowano jednocześnie, lecz wydano osobno w przeciągu pół roku. Można dociekać, czy nie lepiej było wypuścić dwupłytówkę, ale nie ma o co kruszyć kopi. Zresztą oba krążki – choć stylistycznie przecież całkiem bliskie – nie wydają się wcale bliźniaczo podobne. To raczej bliskie kuzynostwo. Ale chodzi o to, że skoro „Kid A” ujrzało światło dzienne jako pierwsze, to „Amnesiac” „musiał” otrzymać niejako z automatu status bękarta, może nawet popłuczyn po „właściwym” dziele. A mam w sobie zaciętość, by bronić tej „dokładki”, ponieważ zwyczajnie „milej” mi się do niej wraca. Ośmieliłbym się nawet o tezę, że gdyby zamieniono ze sobą daty ich publikacji, otrzymano by bardziej naturalny obraz artystycznego rozwoju Yorke’a i kolegów. Jak gdyby po wstrząsającej „nieludzkiej”, „bezdusznej” i „zdehumanizowanej” (oczywiście przesadzam!) „Kid A” cofnięto się do bardziej humanistycznej, ludzkiej odsłony w „Amnesiac”, lecz gdyby posłuchano mojej rady, ta druga stanowiłoby gładkie wprowadzenie do bardziej eksperymentalnych wojaży tej pierwszej. (A „Hail to the Thief” jawi się jako podsumowanie całej drogi przebytej między „The Bends” a „Amnesiac”, tak na marginesie).
Choć obiektywnie doceniam kunszt, momentami wręcz geniusz „Kid A”, lecz odpycha mnie jej lekka pretensjonalność, a nade wszystko wszędobylski chłód, który najzwyczajniej w świecie wprawia mnie w zły nastrój, a to na pewno nie jest coś, o czym marzy rozsądny człek z wrodzoną skłonnością do depresji. Natomiast „Amnesiac” to zupełnie inna para kaloszy. To zresztą ciekawe, że można podzielić materiał na niemal równe połowy tak odmienne w charakterze, co nie?
Znacznie też więcej przejawiam sympatii dla tutejszych singli – zwłaszcza dla monumentalnego „Pyramid Song” z tym „nieogarniętym” metrum, jak również wielce sympatyczne „Knives Out”. Nie uświadczymy tu tak natarczywego bitu jak słynny „Idioteque” z poprzedniczki (notabene jeden z jej highlightów). Jest zdecydowanie spokojniej, „humanitarniej”. Tak jak lubię.

Utwory

A1. Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box
A2. Pyramid Song
A3. Pulk/Pull Revolving Doors
B1. You And Whose Army?
B2. I Might Be Wrong
C1. Knives Out
C2. Morning Bell/Amnesiac
C3. Dollars And Cents
D1. Hunting Bears
D2. Like Spinning Plates
D3. Life In A Glasshouse