Opis

Herbie Hancock - wiadomo: gigant jazzu, wyśmienity pianista i kompozytor, pracował z wielkimi… Bądź tu mądry i napisz tekst, który zachęcałby do sięgnięcia po jego twórczość, a ty kompletnie nie znasz się na jazzie! Niechaj tęższe głowy Wam tłumaczą, dlaczego jest wybitny. Ja mam tylko swój gust i instynktownie wiem, co może zaciekawić bliźnich.
Ja to bym na Waszym miejscu od razu zgarnął fantastyczny, przekrojowy czteropłytowy „Herbie Hancock Box” z nagraniami z lat ’77-’88. Dla zabieganych mamy zaś pojedynczego „besta” i podwójne „The Essential”. Weźcie chociaż to, by nikt Was nie wyśmiał!
Nawet taki matoł jak niżej podpisany wie, ile frajdy może sprawić choćby najlepiej sprzedający się krążek z katalogu HH – o ironio o tych samych inicjałach: „Head Hunters”. Zasłużenie kopnął go ten zaszczyt, albowiem to słuszna porcja najlepszego fusion spod znaku funku. Ale osobiście jeszcze bardziej lubię – nagraną zresztą w tym samym składzie i podobnym klimacie – „Thrust”, o którym znawcy tematu doskonale wiedzą, ale do szerokiej świadomości raczej się nie przedarł. Ba! Założę się, że snoby grymaszą na komercyjny (ale jakże pociągający!) charakter „Head Hunters” i jako swój ulubiony wybiorą wszystko, tylko nie to…
Jako (wielki duchem, niewielki ciałem) orędownik twórczości Joni Mitchell śpieszę donieść, że HH nagrał odrębne dzieło poświęcone jej kompozycjom. To zapewne jest najgrzeczniejsza płyta w jego katalogu. Na „River – The Joni Letters” znajdziemy iście gwiazdorskie duety z Norah Jones, Leonardem Cohenem, Lucianą Souzą, Corinne Bailey Rae oraz JM we własnej osobie. Hegemonię talentu niedościgłej Kanadyjki zaburzają tylko 2 wyjątki: standard Duke’a Ellingtona „Solitude” oraz „Nefertiti” znane z płyty Milesa Davisa o tym samym tytule, w której Herbie grał ją wespół z jej autorem, Waynem Shorterem.

Utwory

1. Palm Grease 10:38
2. Actual Proof 9:42
3. Butterfly 11:17
4. Spank-A-Lee 7:12