Opis

Pierwsza płyta Traveling Wilburys była po prostu super.
Nijak nie potrafię racjonalnie wytłumaczyć uwielbienia dla „Handle with Care”, ale to po prostu jedna z moich piosenek życia. Przejawiam też wielką miłość do wieńczącej to sympatyczne dziełko „End of the Line”. Najurodziwszy fragment to bez wątpienia Orbisonowy „Not Alone Anymore”. Zrzędliwe „Congratulations” również darzę niemałym uczuciem. Z mniej przekonujących momentów mamy sztampowy „Rattled” Jeffa Lynne’a i najbardziej eksperymentalny track z całej niebogatej dyskografii Wilburysów „Margarita”. Ale twórczość „braci” Wilbury to przede wszystkim luzackie, niezobowiązujące kawałki pokroju pociągającego „Heading for the Light” Harrisona i Lynne’a, „Last Night” duetu Petty-Orbison, czy zdominowane przez Dylana „Dirty World” i „Tweeter and the Monkey Man”. Harrison wrócił tu do roli „upiększacza” cudzych kompozycji, choć niezmiennie czuć rękę producencką rękę Lynne’a. Skoro tak grali „bez spiny”, to strach pomyśleć, co mogli osiągnąć, gdyby się przyłożyli!
„Trójka” nie została przyjęta już tak gorąco, więc entuzjazm prędko się ulotnił, a „bracia” wrócili do swoich zajęć. A co z „dwójką”? Oficjalna nigdy nie powstała, lecz krótko po debiucie wyszedł bootleg pt. „Vol. 2”, więc nasi zabawni panowie postanowili zadrwić z piratów… i fanów.
Najmocniejsze uderzenie w postaci „She’s My Baby” z gościnną solówą Garry’ego Moora dostajemy już na dobry początek. Następnie „Inside Out”, czyli kolejny singiel, to już akustyczny milasek. „The Devil’s Been Busy” to zaś powrót do parakowbojskiego klimatu „Last Night”, a przy okazji całkiem ciekawe wykorzystanie sitaru (w wykonaniu oczywiście Harrisona).
W porównaniu z debiutem panowie skupili się na gęstszych aranżacjach zamiast przyłożyć się do samych kompozycji. Brakuje aksamitnego głosu Orbisona i przydałby się większy wkład Harrisona. Najlepiej kosztem Dylana, który zaśpiewał tu dużo za dużo, dominując w „If You Belonged to Me” (tę akurat bym zostawił), oraz w koszmarnej szancie „7 Deadly Sins”. Niewiele lepszy jest zbyt „narracyjny”, a pozbawiony ciekawszego „haczyka” „Cool Dry Place” prowadzony przez Petty’ego. Znacznie lepszy jest następujący po niej „New Blue Moon” napędzany bardziej pozytywną energią.
Arcykowbojski „Poor House” z typowymi lickami gitarowymi techniką slide Harrisona również mógłby być znacznie lepszy. Spokojny, wręcz usypiający przed finałem „You Took My Breath Away” najchętniej przesunąłbym nieco prędzej, by poprzedził „Where Were You Last Night?”, by przedzielił serię rodem z „dzikiego zachodu”. Przygodę z kapelą kończy mocny akcent, czyli „Wilbury Twist”, w którym pojawia się nawet nasz kraj.

Utwory

A1. She's My Baby
A2. Inside Out
A3. If You Belonged To Me
A4. The Devil's Been Busy
A5. 7 Deadly Sins
A6. Poor House
B1. Where Were You Last Night?
B2. Cool Dry Place
B3. New Blue Moon
B4. You Took My Breath Away
B5. Wilbury Twist