Opis

39 lat temu światło dzienne ujrzało szóste dzieło raczej mało wesołej kapeli. Nie jestem bynajmniej szalikowcem The Cure, ale to może i lepiej, ponieważ mam do grupy Roberta Smitha – nomen omen – zdrowy dystans. Od razu też przyznam, że bliżej mi do zwolenników pogodniejszej odsłony twórczości, więc z własnej nieprzymuszonej woli raczej nie grzęznę w odmętach mroku „P*rnography” i innych prawilnych pozycji dla ortodoksów. Zresztą większość ich albumów – nawet te weselsze – wydaje mi się zwyczajnie za długa. I tu właśnie na białym koniu wkracza niespełna 40-minutowa „The Head on the Door” – płyta jak gdyby stworzona dla mnie. Smętów jak na lekarstwo!
Niemniej na przestrzeni lat nie wracałem do niej tak często, jak bym tego pragnął, ale oto w końcu znalazłem winowajcę. Nazywa się „Kyoto Song”. Trzeba być niezłym zwyrolem, żeby dać najgorszy track już na drugą pozycję – zwłaszcza po kapitalnym, wciągającym po samą szyję „In-Between Days” (bo na pewno wiecie, że tytuł albumu miał brzmieć „Head on the Floor”, prawda?). Tę żałość oparto na banalnej melodii, która rzekomo odwołuje się do Japonii, a prawdę mówiąc, brzmi jak wprawki kilkulatka na pianinku, który niecierpliwie czeka na pochwały od rodziców za „ładną piosenkę” – nawet jeśli Smith wyśpiewuje do niej jeszcze mniej pomysłowe nuty. Ale warto się przemęczyć – choć przeskoczenie jest jeszcze bardziej kuszące – bo dalej jest już tylko lepiej.
„THOTD” to bodaj najbardziej przebojowy i pomysłowy krążek w karierze The Cure. Na dobrą sprawę do celów komercyjnych mógłby posłużyć niemal każdy kawałek poza przeklętym indeksem nr 2 – nawet parameksykański „The Blood”. O dynamicznym, nieśmiertelnym openerze była już mowa, ale znajduje się tu również inny ważny hit, czyli pamiętny rozklaskany „Close to Me” (wpaść na pomysł takiego utworu to naprawdę trzeba mieć więcej niż krztynę talentu – a główny motyw nie męczy jak w „Kyoto”), a także nieco mniejszy, nie zawsze pamiętany, a z podobnej „szkoły” co wcześniej wspomniany „Six Different Ways”, jak również „Push” (z tak charakterystycznym dla kapeli przeciągniętym ponad miarę intro, co odradzałby każdy szanujący się podręcznik tworzenia hitu), do którego często na koncertach wraca sam zespół, a fani niechybnie czują doń szczególną miętę. „The Baby Screams” przywodzi na myśl New Order jeszcze bardziej niż opener, aczkolwiek w mniej syntetycznym wydaniu (na szczęścia basik świdruje jak powinien). Szczerze lubię też „Screw” napędzany przez rzadko spotykany w dyskografii Brytyjczyków mięsisty riff.

Utwory

A1. In Between Days 2:55
A2. Kyoto Song 4:00
A3. The Blood 3:42
A4. Six Different Ways 3:16
A5. Push 4:28
B1. The Baby Screams 3:43
B2. Close To Me 3:23
B3. A Night Like This 4:12
B4. Screw 2:35
B5. Sinking 4:50