Opis
Choć w żadnym wypadku w alternatywie między Nirvaną a Foo Fighters nie postawiłbym na tych drugich, to jednak jeden ich album cenię sobie szczególnie. Taki, który ma tytuł bardziej brytyjski niż amerykański („colour” pisane przez „u” to ukłon w stronę brytyjskiego producenta Gila Nortona, który sprawował pieczę nad większością krążków The Pixies, ale także Echo & The Bunnymen, Throwing Muses, James, Pere Ubu czy w późniejszych latach Patti Smith i Maximo Park).
Wiadomo, Dave Grohl z chłopakami nagrywa płyty lepsze lub gorsze. Zależy, jakie piosenki wyjdą mu tym razem. Problem w tym, że praktycznie nie rozwija się jako kompozytor, bo zasadniczo właściwy styl dla zespołu ustanowiła już „The Colour and the Shape” z 1997 roku. Na 2 lata wcześniejszej na samodzielnej, dosyć „nieśmiałej”, zachowawczej „Foo Fighters” jeszcze szukał recepty na własne brzmienie. Na potrzeby kontynuatorki pragnął już stworzyć zespół z prawdziwego zdarzenia. Prawie się to udało… Lider niezadowolony z gry Williama Goldsmitha (wcześniej tak jak basista Nate Mendel w Sunny Day Real Estate) wykonał na nowo partie bębnów, pozostawiając jedynie 2 krótkie wyjątki. I trzeba przyznać, że z dobrym skutkiem, co chyba nikogo nie zaskoczy(ło). (Dopiero Taylor Hawkins zdołał zadowolić wymagającego lidera, który w nowym perkusiście odnalazł najlepszego przyjaciela…) Przez następne lata dostawaliśmy i nadal otrzymujemy tylko kolejne warianty wcześniejszych patentów. Choć Grohl potrafił nas jeszcze nieraz uraczyć świetnym numerem od czasu do czasu, to jednak większość najfajniejszych numerów zdążył zamieścić już na drugiej płycie.
Obaj, Grohl i Cobain, pisali melodyjne, w gruncie rzeczy bardzo beatlesowskie, tylko że mocniej przesterowane piosenki. O ile kolega Kurt miał wyraźny talent, wręcz genialną intuicję do ikonicznych i unikalnych, bo trudnych do podrobienia nut, o tyle młodszy kolega obdarzony został smykałką do bardziej nośnych, mniej oryginalnych, lecz nadal bardzo zgrabnych i znacznie bardziej pogodnych numerów nadających się wprost na stadiony. Szczyt swoich możliwości w zakresie jednej piosenki osiągnął na wysokości słynnego „Everlong”, a takie „My Hero” jest niewiele gorsze. Ponadto z czadów mamy tu jeszcze „Monkey Wrench” oraz… prawie wszystkie pozostałe indeksy. Ale te przeze mnie wymienione goszczą na setlistach kapeli do dziś. Na tle ówczesnej i późniejszej twórczości wyróżnia się walczykowate „See You”. Choć nigdy nie postrzegałem FF jako „Nirvanę bis”, to trudno – zarówno wykonawcy, jak i słuchaczom – uciec od skojarzeń. Choćby takie „Enough Space” już zaczyna się basem z cięższych utworów poprzedniego składu.
A jeśli chodzi o ła(go)dniejszą stronę spuścizny Grohla, to znajdziemy tu przede wszystkim bodaj najpiękniejszą balladę, która wyszła spod jego palców, czyli „Walking After You”. Po kilku latach, gdy zamiast kasety sprawiłem sobie kompakt, zdziwiłem się, że w ten właśnie wzruszający sposób krążek się nie kończy, co można byłoby uznać za idealne zwieńczenie tejże przygody. Prawda jest jednak taka, że po niej wybrzmi jeszcze udany „New Way Home”.
Tak więc, jeśli uważacie, że Wasze zapotrzebowanie na muzykę Foos wypełni jedna płyta, to postawcie na „Kolor i kształt”. Tu nie ma złego momentu.
Utwory
A1. Doll 1:23
A2. Monkey Wrench 3:51
A3. Hey, Johnny Park! 4:08
A4. My Poor Brain 3:34
B1. Wind Up 2:31
B2. Up In Arms 2:15
B3. My Hero 4:20
B4. See You 2:27
C1. Enough Space 2:36
C2. February Stars 4:49
C3. Everlong 4:10
D1. Walking After You 5:04
D2. New Way Home 5:40
