Opis

Odnoszę wrażenie, że kończąc pracę nad ostatnim albumem, Policjanci wcale nie byli przekonani, że oto stworzyli arcydzieło. Myślę, że uznali go za najlepsze, co mogli w tamtej chwili z siebie wykrzesać, bo wspólna działalność już ich męczyła, a historia dopowiedziała ostatnim owocom ich pracy status trochę nad wyrost. Raczej się ją idealizuje, a „Synchronicity” to de facto trochę dziwna płyta.
Wiadomo: robotę robią przede wszystkim songi Stinga, który – co warto dodać – wcale nie był liderem kapeli, choć za takiego się poczuwał jako główny dostawca materiału. Jak mniemam stąd jego rosnący konflikt z Stewartem Copelandem, który to trio założył. Tercet znajdujący się wówczas w apogeum popularności wiedział, że zabiera się za swój pożegnalny album. Może stąd niekiedy dosyć dyskusyjny dobór utworów, który być może miał na celu udobruchanie perkusisty i gitarzysty.
Już dajmy sobie spokój z „Every Breath You Take”, bo wszyscy ten megahit o obsesyjnym zazdrośniku znają na wskroś (choć ciekawe jaki odsetek entuzjastów odciąga od treści kawałka jego przebojowość?). „King of Pain” – to jest dopiero numer! Jeden z życiowych refrenów najlepszego przyjaciela Marcina Kydryńskiego! A jednak znacznie łatwiej rozpoznawalny jest – trzeba przyznać – całkiem intrygujący „Wrapped Around Your Finger”. Stingu musiał znajdować się w niezbyt dobrym stanie psychicznym, skoro ówczesne utwory dotyczyły obsesji, zazdrości, bólu i dominacji. Niemniej za największą, niedocenianą należycie perłę należy uznać drugą część „Synchronicity” (nie mającej de facto żadnego związku z pierwszą), którą cechuje bardzo fajny drive i przebojowość znacznie przekraczającą „średnią światową”, a jednak utwór przepadł z tak osobliwym tematem, jak wspomniane „EBYT”.
Oczywiście „Synchronicity” to nie tylko radiowe sztosy. „Walking in Your Footsteps” hipnotyzuje już samym rytmem, dlatego został moim pierwszym ulubieńcem z albumu. W następującym po nim „O My God” najfajniejsze jest to, jak „rozsypuje się” w parajazzowym krótkim outro. Największym zaś dziwactwem jest upiorny, „obsesyjno-kompulsywny” numer Andy’ego Summersa i przezeń wykonany: „Mother”. Wieść gminna niesie, że ostrzegł matkę, że to tylko żart, zanim usłyszała gotowe nagranie. Do dziś „przykry obowiązek” dla fanów, którzy uczciwe chcą odsłuchać dzieło od początku do końca, aczkolwiek „ryki słonia” wykonane przez Stinga na saksofonie niczego sobie… Propozycja Copelanda jest już znacznie „przyzwoitsza”, lecz dosyć miałka. „Miss Gradenko” brakuje niestety polotu charakteryzującego kompozycje zdolniejszego rywala songwritera w szeregach zespołu. Oryginalny line-up kończy nastrojowy „Tea in the Sahara”, ale do większości wydań dołączana jest „upiorna wyliczanka”, czyli „Murder by Numbers”. I jak to z bonusami często bywa: może być, ale nie musi.
Jestem przekonany, że gdyby tylko The Police pociągnęli jeszcze trochę, to mogliby stworzyć coś jeszcze lepszego. Niestety musimy cieszyć się tym, co mamy. A naprawdę jest czym. Widać, a właściwie słychać to w najnowszych wypasionych edycjach. Do wyboru pojedynczy picture disc z przemeblowaną tracklistą (świetny pomysł, żeby punkt ciężkości, jeśli chodzi o hity, przenieść na stronę A!), 2CD lub 4 LP.

Utwory

A1. Synchronicity I 3:22
A2. Every Breath You Take 4:13
A3. Wrapped Around Your Finger 5:13
A4. Miss Gradenko 1:59
A5. Synchronicity II 5:01
B1. King Of Pain 4:58
B2. Walking In Your Footsteps 4:50
B3. Mother 3:05
B4. O My God 4:02
B5. Tea In The Sahara 4:12