Opis

Są albumy w powszechnym odbiorze tak wielkie/przełomowe, że aż „niedotykalne”. I na pewno znacie debiut The Doors pozbawiony tytułu, więc nie ma co się nad nim pochylać. I to on z reguły wygrywa w plebiscytach na najwybitniejsze dzieło formacji, która – jak wiadomo – nie pozostawiła po sobie aż tak wiele materiału (zwłaszcza, jeśli pominiemy „Other Voices” i „Full Circle” zrealizowane już po śmierci Jima Morrisona). O ile panuje raczej powszechna zgoda, że mało charyzmatyczne trzeci i czwarty longplay – „Waiting for the Sun” i „The Soft Parade” – nie mają startu do „The Doors”, o tyle niejeden śmiałek się trafi, który będzie kwestionować jej „lepszość” na korzyść dwóch ostatnich krążków „Morrison Hotel” i „L.A Woman”. W tym wszystkim ginie dyskusja o moim ulubionym punkcie dyskografii – jak gdyby wciąż nie „domacanym” „Strange Days”.
Ich drugi w chronologii krążek jawi się jako dzieło najbardziej eklektyczne, „zwiewne”, pomysłowe i co najważniejsze – zespół każdorazowo wychodzi obronną ręką z wszechstronności, którą usiłował zademonstrować (co nie zawsze udawało się później). Zasadniczo nie ma tu słabego numeru, ponieważ szamański i raczej zbędny „Horse Latitudes” traktuje się raczej w kategorii nadającego dodatkowego kolorytu przerywnika rodem z muzyki eksperymentalnej. Na dobry początek otrzymujemy powiew psychodelii za sprawą utworu tytułowego, który jednakże ma też swoje „mocniejsze uderzenia”. To chyba najfajniejsza partia basowa, którą można usłyszeć na przestrzeni skromnej ilościowo dyskografii zespołu (tak: mimo braku w składzie stałego basisty, taki czy inny jegomość – w tym wypadku Douglas Lubahn – towarzyszył im za każdym razem w studiu).
A jeśli potrzebowalibyście dodatkowej rekomendacji, no to mamy tu jeszcze parę bardziej rozpoznawalnych kawałków Drzwi (że w tak „suchy” sposób pozwolę to sobie sformułować), czyli „bezpieczne”, wręcz „asekuracyjnie” brzmiące, nieco wodewilowe „People Are Strange” i rozmarzone „Moonlight Drive”. Te numery znają wszyscy entuzjaści muzyki tamtych czasów, a nawet niezbyt zaawansowani fani na pewno kojarzą również świetne, bardziej porywające „Love Me Two Times”. Szkoda, że większej rozpoznawalności nie zyskały również inne całkiem marzycielskie momenty z dziewczęciem w tytule: „You’re Lost Little Girl” i „Unhappy Girl”. Ale i tak za największy nie-do-końca odkryty klejnot należy uznać „My Eyes Have Seen You”, który – w bardziej sprawiedliwym świecie – spokojnie mógłby służyć na wizytówkę zespołu. Najsłabiej zaś pamiętanym z zestawu utworem zdecydowanie jest „I Can’t See Your Face in my Mind” – zapewne również dlatego, że to rodzaj ciszy przed burzą w postaci monumentalnego „When the Music’s Over”.

Utwory

A1. Strange Days 3:05
A2. You're Lost Little Girl 3:01
A3. Love Me Two Times 3:23
A4. Unhappy Girl 2:00
A5. Horse Latitudes 1:30
A6. Moonlight Drive 3:00
B1. People Are Strange 2:10
B2. My Eyes Have Seen You 2:22
B3. I Can't See Your Face In My Mind 3:18
B4. When The Music's Over 11:00