Opis

Nie trzeba być wybitnym znawcą twórczości Amerykanki, by stwierdzić, że jej drugi album „Solitude Standing” to absolutny sztos, którego już zapewne nie przeskoczy (choć jestem też fanem kameralnego debiutu bez tytułu z pamiętną „Marlene on the Wall”). Ale sukces akurat tej płyty to w sporej mierze zasługa przypadku. Przysłuchując się bowiem innym dziełom Vegi wcale nie dostrzegamy diametralnej różnicy w jakości materiału na żadnym etapie kariery folkowej bardki.
Album przede wszystkim stoi pod znakiem wspaniałej pieśni „Luka”. Przez lata przekonywała, że pieśń dotycząca przemocy domowej wcale nie opowiadała osobistej historii. Prawdę pt. „Luka to ja” wyjawiła dopiero niedawno, ale fani podejrzewali od dawna (od zawsze?). Oprawcą był ojczym singer songwriterki, portorykański pisarz Ed Vega. A z reklam czy radia nie możecie nie kojarzyć nuconej przyśpiewki „Tom’s Dinner”, której nie sposób wyrzucić z głowy już po pierwszym odsłuchu (stąd zapewne pokaźna liczba jej przeróbek i niezachwiana pozycja w popkulturze). Dodatkowo na sam koniec usłyszymy jej całkowicie instrumentalną repryzę. A wcześniej znajdziemy jeszcze przynajmniej jeden prawdziwy klejnot, czyli oczywiście poruszająca „Gypsy” (którą artystka napisała już dekadę przed publikacją w 1987 roku). Nie zapominajmy jeszcze o intrygującej kompozycji tytułowej, ale praktycznie cała tracklista jest bez pudła. Jednym z bardziej rytmicznych kawałków z płyty jest napisany wspólnie z gitarzystą Markiem Shulmanem „In the Eye”, lecz wytwórnia, takoż i sama artystka, zmarnowała szansę na kolejny hit, nie typując go na singiel.
Miałem okazję zobaczyć Vegę na żywo przed paroma laty w dogodnych i niestety nader kameralnych warunkach w gdańskim klubie Stary Maneż. Nie żeby intymność z artystką jakoś mi przeszkadzała, lecz ubolewałem, że formuła występów ograniczyła skład do niej samej oraz dodatkowego gitarzysty Gerry’ego Leonarda, zresztą współautora wielu jej piosenek. W ten sposób niestety ginie wiele magii jej kompozycji, które na albumach za każdym razem oszczędnie, acz nader umiejętnie aranżowano i ze smakiem produkowano. Cały zespół bardzo przydałby się zwłaszcza na potrzeby jej znakomitego hitu nr 1, czyli oczywiście nieśmiertelnej „Luki”.
Zrobiła na mnie wówczas ciekawe wrażenie. Zupełnie nie wdzięczy się do publiczności (nawet jeśli posiłkuje się w ramach „konferansjerki” rozmówkami angielsko-polskimi). Można ją wręcz uznać za oschłą, lecz jednocześnie potrafi wzbudzić sympatię. Jak taka trochę zgryźliwa ciotka, która trzyma cię na dystans, bez najmniejszego problemu rzuci kąśliwą uwagą, ale wiesz, że nawet cię trochę lubi, a po latach wspominasz ją z sympatią większą niż wobec pozostałych słodkopierdzących sióstr rodziców. Bo to tylko ironiczna maska, która ma trzymać innych na dystans, a nie autentyczny cynizm.

Utwory

1. Tom's Diner 2:09
2. Luka 3:51
3. Ironbound / Fancy Poultry 6:19
4. In The Eye 4:15
5. Night Vision 2:48
6. Solitude Standing 4:49
7. Calypso 4:14
8. Language 3:56
9. Gypsy 4:04
10. Wooden Horse (Caspar Hauser's Song) 5:13
11. Tom's Diner (Reprise) 2:39