Opis

Bez ściemy ani zbędnych ceregieli – to jeden z absolutnych must-have’ów, jeśli mowa o latach 80. Panowie dali tu z siebie wszystko i raczej już się to nie powtórzy. Pragnę od razu ostrzec wszystkich uprzedzonych do ejtisowych brzmień, że nie macie się tu czego bać. Tylko cieszyć się, że sound nie jest płaski jak deska, że basik zawsze ładnie plumka… Szkoda, że nie wszystkim z tamtej dekady niniejsza sztuka się udała…
Jako szczytowy moment albumu nie wymieniłbym żadnego z głośnych hitów – a mamy tu ich aż 3 i to doprawdy pierwszej wielkości: tytułowy z tym fantastycznym refrenem, wciągający „Hungry Like the Wolf” i udana, sentymentalna pościelówa „Save a Prayer” – lecz arcyciekawy „New Religion”. Wpierw tajemnicza klawiszowa uwertura Nicka Rhodesa, ale całkiem prędko wkracza kuszący bas fenomenalnego Johna Taylora z mocną perkusją Rogera Taylora (nie, nie tego z Queen!). Duran Duran to jednak potrafią w funk! Choć de facto zwrotka jeszcze nie zapowiada niczego osobliwego, to już pre-chorus oferuje dwie krzyżujące się partie wokalne (obie w wykonaniu Simona LeBona), które prowadzą nas – jak niemal zawsze u Duran Duran – do udanego refrenu. Moglibyśmy go wspólnie z artystami pośpiewać, gdyby tylko byli łaskawi częściej po niego sięgać na koncertach…
Nie ma co się bawić w wymieniankę, bo słabego momentu tu nie uświadczymy. Ba, to jedna z tych naprawdę niewielu płyt, w których zasadniczo każdy indeks nadawałby się do promocji. To się dopiero nazywa klęska urodzaju! Szczerze mówiąc, za „najgorszego” kandydata sam z siebie uznałbym wieńczący track „The Chauffeur”, który akurat został wytypowany jako singiel. Że też były czasy, w których tego rodzaju numer (tak mało „kozaczący”) mógł hulać po radiostacjach i się dobrze przyjąć… Rzutem na taśmę proszę Was o zwrócenie uwagi na bardziej liryczny fragment płyty, jakim jest „Lonely in your Nightmare”.
Bardzo złym pomysłem były za to amerykańskie miksy utworów z pierwszej strony albumu (dołączane częstokroć do kompaktowych reedycji). Nie wiem, co musieli sobie myśleć producenci tych edycji, ale brzmi to jakby dostali polecenie doszczętnego zepsucia brzmienia. Z jednej strony jest to niby skręt w stronę „bombastyczności” z przesadnym echem i nazbyt wysuniętym wokalem (oryginalne podejście w zupełności wystarczyło i to nawiązką), a z drugiej – paradoksalnie – płaskiego i głuchego brzmienia bez krztyny dynamiki (czyli mega kompresja, wszystko na pierwszym planie). Obrzydliwość. /fc/

Utwory

A1. Rio
A2. My Own Way
A3. Lonely In Your Nightmare
A4. Hungry Like The Wolf
A5. Hold Back The Rain
B1. New Religion
B2. Last Chance On The Stairway
B3. Save A Prayer
B4. The Chauffeur