Opis

Nie ma bata: kolejne urodziny Johna Lennona trzeba czcić! Najlepiej jego debiutem z prawdziwego zdarzenia. Najbardziej gorzką i surową płytą solową w boleśnie krótkiej karierze. Jednym z najbardziej wstrząsających długograjów w historii muzyki rozrywkowej.
Są płyty, które już na wejście olśniewają, wręcz przytłaczają swym pięknem. Ale są też dzieła, w których piękna trzeba nieraz się doszukiwać. A uroda „Plastic Ono Band” tkwi w jej ascezie. Naprawdę nie jestem w stanie podejść do niej bez kontekstu, który był zresztą znany całemu światu, gdy album się ukazywał. Lider The Beatles nareszcie debiutował z poważnym materiałem, z piosenkami z „właściwym” tego słowa znaczeniu. Wszyscy wiemy, jak zespół dbał o ostateczny kształt materiału, jak cudownie pchał muzykę rozrywkowej na nieznane lądy, jak zachwycał pomysłowością, jak przekraczał kolejne granice… A teraz otrzymaliśmy dzieło, które brzmiało jak szkicownik, czy raczej jako bazowe podkłady piosenek, a jednak „udoskonalonych” wersji nigdy nie mieliśmy poznać. Można to było uznać wręcz za manifest; jako grę w otwarte karty: taki był właśnie wkład w twórczość porzuconego rok wcześniej zespołu i nie ma zamiaru się za nikim kryć…
A może to tylko zmęczenie nieustannymi nakładkami dawnej ekipy; drobiazgowej produkcji? Może tak po prostu John chciał nagrać prostszy, szybszy w realizacji album? A może utwory przezeń napisane nijak nie pasowały do bogatszych aranżacji? Za to kochamy artystów, że nie robią czegoś tylko dlatego, że tak wypada. Przynajmniej niektórzy mają w sobie tyle odwagi…
Wyszedł album niezwykły. Jeśli ktoś uznałby, że epitet „wstrząsający” jest przesadzony, to chyba i tak przyznałby, że jego bezpośredniość w przekazie, szczerość wyznań i emocjonalna oschłość przekraczająca wszelkie spodziewane normy w tamtym czasie wprawiają słuchacza co najmniej w dyskomfort, ale nierzadko i w podziw. Lennon niedługo wcześniej przechodził terapię „pierwotnego krzyku” pod okiem jej twórcy dra Arthura Janova, jednak przez różne życiowe okoliczności jej nie ukończył, ale przeżyte doświadczenie przełożył na język sztuki w postaci omawianego właśnie albumu, któremu możemy się przyglądać i ekscytować się nim do dziś.

Utwory

A1. Mother
A2. Hold On
A3. I Found Out
A4. Working Class Hero
A5. Isolation
B1. Remember
B2. Love
B3. Well Well Well
B4. Look At Me
B5. God
B6. My Mummy's Dead