Opis

Czy to nie ironia, że jedna z najbardziej znanych blondynek świata rocka naturalnie jest brunetką? Bo mało kto zdaje sobie sprawę, że właśnie dlatego nazwa kapeli, na przedzie której stała Debbie Harry, miała być ironiczna. No cóż, życie bywa nieprzewidywalne.
Dopiero co skończyłem jej autobiografię „Face It” (dlaczego polski wydawca nie zdecydował się na tytuł, który aż się prosił: „Twarzą w twarz”?). Rzesze kochających się w artystce panów chyba nie trzeba specjalnie zachęcać, żeby się jej przyjrzeć (zwłaszcza, że jest sporo obrazków), aczkolwiek nieraz odnosiłem wrażenie, że swoją prozę bardziej kierowała do reprezentantek płci pięknej.
Chyba nie muszę dodawać, po jaką kapelę sięgnąłem, żeby mieć adekwatny podkład po lekturę? Szczególnie zasłuchiwałem się w drugi album Blondie. „Plastic Letters” to ciekawy pomost między dosyć jeszcze nieopierzonym debiutem bez tytułu, którego charakteryzowało jeszcze dosyć specyficzne, odrobinę archaiczne jak na ’76 rok brzmienie zrealizowane pod uchem Richarda Gottehrera, a kopalnią singli, jakim okazał się bodaj najbardziej esencjonalnym krążek formacji nierzadko wskazywany jako szczytowe osiągnięcie formacji. Ale „Parallel Lines” na pewno znacie, prawda? No bo nie możecie nie kojarzyć takich kozaków jak porywające „Hanging on the Telephone” z tym wciąż jakże skutecznym wejściem a capella (dziwne, że do dziś mało kto ten patent kradnie) i „One Way or Another” z pociągającym, motorycznym – prostym, acz skutecznym – riffem czy parkietowy szlagier „Heart of Glass”. Dlatego właśnie do kompletu warto sięgnąć po płytę nr 2, którą wydano parę miesięcy wcześniej w tym samym 1978 roku.
Całość jest nieco mniej ugładzona niż jej następczyni zrealizowana już przez Mike’a Chapmana, ale czujemy, że to już prawdziwe Blondie. I mamy tutaj do czynienia właściwie tylko z jednym większym przebojem w postaci uroczego „Denisa”. Mimo sporej sympatii dla tegoż, preferuję mały hit „(I’m always touched by your) Presence, Dear”.
A jeśli wolicie bezpieczniejsze wyjście z sytuacji, to możecie sięgnąć po którąś składankę. „Greatest Hits” czy „The Best of” – oto jest pytanie? Dobrym rozwiązaniem jest też sięgnąć po „Live”, który jest oczywiście rejestracją występu na żywo, konkretnie z 1999 roku, w jednym z aż 3 formatów: DVD, podwójnym białym LP, jak również CD w ramach boksu z dwiema pierwszymi albumami zrealizowanymi po powrocie („No Exit” z rewelacyjną „Marią” na czele i „The Curse of Blondie”) lub osobno. I tu setlista de facto składa się niemal z samych pyszności.

Utwory

A1. Fan Mail 2:35
A2. Denis 2:15
A3. Bermuda Triangle Blues (Flight 45) 2:45
A4. Youth Nabbed As Sniper 2:56
A5. Contact In Red Square 1:56
A6. (I'm Always Touched) By Your Presence Dear 2:40
A7. I'm On E 2:12
B1. I Didn't Have The Nerve To Say No 2:50
B2. Love At The Pier 2:24
B3. No Imagination 2:54
B4. Kidnapper 2:34
B5. Detroit 442 2:24
B6. Cautious Lip 4:21