Opis

No i jaka jest ta płyta po tych wszystkich latach? Zdaje się, że nie taka, jaką malowała ją ówczesna prasa. No może fachowa dostrzegła faktyczny stan rzeczy, lecz brukowa przedstawiała tę muzykę jako ohydę i wynaturzenie. Teraz można się tylko z tego śmiać. Dziś bowiem nie ulega wątpliwości, że to po prostu bardzo fajne, zgrabne piosenki z – wbrew temu, czego można było się spodziewać – chwytliwymi,  nader przystępnymi melodiami. Nie ma tu mowy o żadnym prostactwie. Nawet ta – było nie było – prostota nie jest całkiem „pierwszej wody”. Ba, kawałki mają po prostu wiele uroku w sobie! O większy prymitywizm i schematyczność można było oskarżyć choćby Ramonesów, którzy grali punk zanim ta etykieta została wymyślona na potrzeby Pistolsów. Gdyby taka płyta ukazała się dziś czy parę lat temu, byłaby po prostu świetną płytą obiecującej kapeli. Istnieje obawa, ze mogłaby zginąć w natłoku innych ciekawych produkcji, bo o większym skandalu nie byłoby mowy.
Tak naprawdę jedynym „brutalnym” utworem jest „Bodies” umieszczony już pod drugim indeksem. Rzecz dotyczy ab*rcji i zawiera mocny, nader sugestywny, acz niejednoznaczny tekst, a najcięższy podkład z dostępnych na albumie tylko to podkreśla. Do dziś odsłuch może wywołać wstrząs i ciarki na ciele. Moim zdecydowanym faworytem od początku był „Seventeen” (znany wcześniej jako „Lazy Sod”), który – jak dla mnie – cechuje najfajniejszy riff ze wszystkich tu prezentowanych. No i trudno znudzić się czymś, co trwa niespełna 3 minuty…
Zasadniczo przy tak monumentalnych dziełach niemożliwa jest zmiana choćby nuty, ale zastanawia mnie, jak mogłyby brzmieć partie basu, gdyby zaproszono do ich wykonania oryginalnego basistę Glena Matlocka, de facto głównego twórcę muzyki zabranej na „Never Mind the Bollocks”. Powszechnie wiadomo, że z Sida Viciousa był żaden instrumentalista, dlatego gitarzysta Steve Jones niejako został zmuszony wykonać owo zadanie za niego. Choć ostatecznie wyszło bardzo fajnie, to muzyk zbytnio się nie nagimnastykował, gdyż zwyczajnie zdublował własne partie. Tymczasem koncertowe wykonania – przed pozbyciem się oryginalnego członka oraz w ramach późniejszych reaktywacji – dowodzą, że Matlock nie ograniczał się do grania unisono, tylko ciekawiej kombinował na basówce… No i ten, ekhm, śpiew. Coś wspaniałego, że można tak sprytnie wybrnąć przed mikrofonem, jeśli tylko ma się charyzmę jak jegomość znany dziś jako John Lydon! Ze wszystkich wokalistów niepotrafiących śpiewać, Johnny Rotten najfajniej tego nie umie!

Utwory

1. Holidays In The Sun 3:23
2. Bodies 3:03
3. No Feelings 2:51
4. Liar 2:42
5. God Save The Queen 3:19
6. Problems 4:11
7. Seventeen 2:03
8. Anarchy In The UK 3:32
9. Submission 4:13
10. Pretty Vacant 3:18
11. New York 3:06
12. EMI 3:11