Opis

Rok 1983 r. obfitował w wiele wspaniałych metalowych dzieł. Slayer wystartował ze swoim „Show No Mercy”, Metallica wydała to, na czym się skończyła („Kill’em All”), Accept nagrał „Balls To The Wall”, a Ozzy Osbourne kontynuował swoją solową ścieżkę, wydając znakomity „Bark At The Moon”. Co by nie mówić, każda z tych płyt odnzaczyła swoje piętno w historii rocka. Jednakże ŻADNA z tych pozycji nie przypominała debiutu Duńczyków, na czele z szalonym Kingiem Diamondem. To co dzieje się na „Mellisie”, nie da się porównać z niczym innym. Pojawia się tu "szatan", ale w iście wyrafinowanym wydaniu. Gitarzyści Hank Shermann i Michael Denner to prawdziwi pożeracze solówek, przepotężnych riffów i niewiarygodnych przejść. Obaj panowie trzymają w ryzach to arcydzieło od początku do końca, nadając jakiejś dziwnej, opętańczej magii - czarnej magii. Dodając do tego specyficzny wokal „Diamentowego Króla” (który nie jest prosty w odbiorze – przynajmniej na początku, tak mi się wydaje), można odnieść wrażenie, że samo "ZŁO" do nas przemawia - a umówmy się szczerze - w żadnej sekundzie nie brzmi to jak kanoniczny czy nawet szeroko rozumiany black metal, co tylko jeszcze bardziej...niepokoi. Tak właściwie to jest chory heavy metal - tak bym to nazwał. Na "Mellisie" dostajemy takie hity jak „Evil”, który rozpoczyna krążek, a także „Curse of the Pharaohs” czy 11-minutowy „Black Funeral”. Album kończy się tytułową „Mellisą”, o której rozprawia przez cały album King Diamond. Całość to opętańczy galop złowrogiej energii, będący znamienitą inspiracją dla późniejszych black metalowych bandów z nad Morza Norweskiego (i nie tylko). Stał się soczystym dodatkiem pod kamień milowy, jakim był wydany rok wcześniej, drugi krążek zespołu Venom o nazwie „Black Metal”.

Utwory

A1. Evil
A2. Curse Of The Pharaohs
A3. Into The Coven
A4. At The Sound Of The Demon Bell
B1. Black Funeral
B2. Satan's Fall
B3. Melissa