Opis

Mój pierwszy album Bowiego. Jako postać kojarzyłem go oczywiście właściwie „od zawsze”. Jak już zaczynałem kumać, co tam się w świecie dzieje, Kameleon był wtedy świeżo po wydaniu „…Hours”, czyli wszedł w taki swój najbezpieczniejszy, a zatem i najmniej porywający etap kariery, więc przez wczesny okres nastoletni nie było mi jakoś spieszno do przyjrzenia się baczniej jego twórczości. Aż tu nagle na którąś gwiazdkę brat zażyczył sobie właśnie „Low”. Bo ponoć bardzo dobra…
W sumie nie wiedziałem, czego się spodziewać. Lektura tracklisty nic mi nie mówiła, no bo de facto nie sposób znaleźć było żadnego przeboju pierwszej wielkości, który wówczas jakkolwiek bym kojarzył. Zaskoczyła mnie tylko ta „Warszawa” w polskim brzmieniu. Aż nie mogłem się nadziwić. Słyszałem już wtedy tę słynną historię, że Bowie przejeżdżał przez naszą stolicę, ale byłem przeświadczony, że ów instrumental nazwano z angielska „Warsaw” – przecież tak właśnie chcieli się pierwotnie nazwać Joy Division…
No i w ten oto sposób zacząłem poznawać artystę, który co prawda nigdy nie należał do ścisłego topu moich ulubieńców, jednak niewątpliwie odcisnął na mnie jakieś piętno oraz intryguje do dziś. Przede wszystkim jakże odświeżająca była specyfika treści muzycznej tego albumu – w przeważającej mierze instrumentalnego. Bo te krótkie utwory ze strony wydawały się takie dziwne, jakby niedokończone. Zwłaszcza otwierający „Speed of Life” (choć przy jego starcie mam ciarki do dziś!) z tym swoim porywającym riffem. To wyborne niespełna trzyminutowe wprowadzenie do albumu brzmi jak piosenka, do której ktoś zapomniał dopisać tekst albo czołówka nieistniejącego serialu czy filmu (za to „Art Dacade” bezdyskusyjnie powinno znaleźć się w jakimś ponurym dziele kinematografii!). Do dziś można się zastanawiać, czy tak to właśnie miało zabrzmieć. Dlatego w przypadku tego albumu trzeba trochę inaczej myśleć, a nie oczekiwać typowych piosenek. I wtedy można się (p)oddać całkowicie dźwiękom bez oczekiwań, że zaraz dostaniemy czy to piosenkę, czy to utwór instrumentalny, co właściwie autor chciał przez to powiedzieć – to nie ma znaczenia, można po prostu płynąć z prądem tej muzyki… /fc/

Utwory

A1. Speed Of Life
A2. Breaking Glass
A3. What In The World
A4. Sound And Vision
A5. Always Crashing In The Same Car
A6. Be My Wife
A7. A New Career In A New Town
B1. Warszawa
B2. Art Decade
B3. Weeping Wall
B4. Subterraneans