Opis

Chris Cornelle i Soongilden. Czy jakoś podobnie. Tak z bratem przeczytaliśmy zapowiedź programu muzycznego którejś z głównych stacji telewizyjnych (bodajże Polsat, ew. TV4), transmitowany oczywiście w porze najgłębszego snu przeciętnego Kowalskiego, tj. grubo po północy gdzieś na przełomie wieków. Nawet gdyby kazać komuś jak najbardziej przekręcić nazwisko frontmana oraz nazwę jego zespołu, zapewne nikt nie wymyśliłby czegoś równie żenującego. A jednak tak właśnie stało w „To & Owo” czy innym „Tele Tygodniu”, słowo daję. To nie były nasze zwidy.
Za dzieciaka zawsze warto było poczekać na taki wywiad przeplatany teledyskami, który pewnie nie trwał więcej niż 0,5h. Nawet jeśli to nie był nasz zespół życia, ale zawsze to jakaś fajna muza, grunge. Coś „naszego”; coś, czego trzeba było się doszukiwać. Dla porządku dodam, że to było długo przed tym, gdy jakikolwiek Internet do nas zawitał, więc nierzadko trzeba było się natrudzić, by poznać ciekawszego wykonawcę, który akurat nie święcił triumfów w radiu. Plus był taki, że każda informacja znacznie mocniej zapisywała się we łbie niż teraz, w obliczu dzisiejszego zalewu informacji zewsząd, w czym prym wiedzie oczywiście wszechmocna sieć.
Z dzisiejszej perspektywy najbardziej dziwi, że którakolwiek z największych stacji była kiedyś skłonna prezentować tego typu program skierowany przecież do niszy. Ironia losu, że dziś jest przecież znacznie więcej stacji telewizyjnych, nawet tematycznych, a takich projekcji raczej wciąż brakuje. Ale kto chciałby ścigać się z YouTube?
Z wielkich zespołów z Seattle oni zawsze był dla mnie na ostatnim miejscu. Nirvanę kocham pasjami. Pearl Jam cenię wybiórczo. Do Alice In Chains ery Layne’a Staleya mam spory sentyment i wiele sympatii. Do Soungarden zaś zawsze było mi jakoś nie po drodze. Nie, żeby odrzucały mnie bardziej wyrafinowane podziały rytmiczne (już po śmierci wokalisty dotarły do mnie memy: „4/4? Pierwsze słyszę!”). To raczej tyleż charakterystyczny, co irytujący bywał wokal Chrisa Cornella.
Teraz, po przydługim wstępie, chciałem Wam tylko powiedzieć, żebyście przesłuchali jedyny album po reaktywacji, „King Animal”, bo jest całkiem niezły! Przecież już znacie „Badmotorfinger” i „Superunknown” na pamięć…

Utwory

A1. Been Away Too Long 3:36
A2. Non-State Actor 3:57
A3. By Crooked Steps 4:01
A4. A Thousand Days Before 4:23
B1. Blood On The Valley Floor 3:49
B2. Bones Of Birds 4:23
B3. Taree 3:38
C1. Attrition 2:52
C2. Black Saturday 3:30
C3. Halfway There 3:16
D1. Worse Dreams 4:53
D2. Eyelid's Mouth 4:39
D3. Rowing 5:06