Opis

Gdy okazuje się, że nasz czas na Ziemi dobiega końca, zespół odkrywców wyrusza na najważniejszą misję w dziejach ludzkości. Badacze podróżują poza granice naszej galaktyki, aby przekonać się, czy rasa ludzka ma szansę przetrwać wśród gwiazd. Dzięki nowo odkrytemu tunelowi czasoprzestrzennemu pokonują granice do tej pory przekraczające ludzkie możliwości podróżowania w innym wymiarze.

Kilka słow refleksji:
Po dekadzie wróciłem do „Interstellar”. Kino, które uprawia Christopher Nolan nie jest mi specjalnie bliskie (choć „Memento” szczerze uwielbiam), niemniej to wciąż nader ważny gracz na kinematograficznej scenie, z którym chcąc nie chcąc trzeba się liczyć.
W momencie premiery „Interstellar” zrobił na mnie niemałe wrażenie, a dziś wciąż uważam go za seans bardzo udany, choć nie bez zastrzeżeń. Uważany jest za najbardziej emocjonalny film twórcy, któremu zarzuca się oschłość uczuciową w swoich dziełach. Być może dlatego właśnie „Interstellar” ma tak wiele słabych – pod kątem logiki – punktów, które z lubością są Nolanowi przez wielu kinomaniaków wytykane. Ja sam jestem koszmarny w wytykaniu wszelkiego rodzaju niekonsekwencji realizacyjnych, a to z tego względu, że odbieram filmową rzeczywistość tak bardzo umownie, że zawsze wierzę „na słowo” w świat, który twórcy usiłowali przedstawić i nie drążę tematu na siłę. Albo tę bajkę kupię w całości albo wcale. I podobnie (desperacko?) broni się sam reżyser – odsyłam do naprawdę solidnej pozycji, która dopiero co ukazała się na polskim rynku: „Christopher Nolan. Reżyser wyobraźni” Toma Shone’a. Bo faktycznie: zasadniczo co chwilę można byłoby zatrzymać seans, by zastanowić się nad taką czy inną luką w rozumowaniu, ale najlepiej wyłączyć tego wewnętrznego krytyka, który tylko utrudnia refleksję, do której pragnie nas – raczej nieudolnie – skłonić autor. Bo to nie wpadki logiczne wymagają poprawek, lecz nad głębią psychologiczną należałoby popracować.
„Interstellar” to właściwie dramat rodzinny, ale od tego na pozór oczywistego wniosku odciąga nas skutecznie - bądź co bądź imponująca – fantastyczno-naukowa otoczka wraz z pieczołowicie zrealizowaną stroną wizualną. Ale Nolan to nie jest reżyser do filmów obyczajowych. To bardziej naukowiec wśród reżyserów: lubi zagadki, eksperymenty z chronologią, ale dramatu, kina emocjonalnego kompletnie nie czuje. Przynajmniej na razie. Może zatem dobrze, że wątki rodzinne zepchnięte są na peryferia narracji, a widz skupia się raczej na powodzeniu kosmicznej misji głównego bohatera niż na tym, czy on sam widzi sens we własnym poświęceniu dla gatunku ludzkiego kosztem najbliższych osób.

Aktorzy

Matthew McConaughey - Joseph "Coop" Cooper
Jessica Chastain - Murphy "Murph" Cooper
Anne Hathaway - Dr. Amelia Brand
Michael Caine - Professor John Brand
Casey Affleck - Tom Cooper
Mackenzie Foy - Young Murph Cooper
Timothée Chalamet - Young Tom Cooper
Bill Irwin - TARS (voice)
David Gyasi - Dr. Romilly
Ellen Burstyn - Old Murph Cooper