Opis

Jeden z tych mniej znanych albumów uwielbianych w naszym kraju Led Zeppelin. Mówi się – nie całkiem serio, lecz jednocześnie bardzo blisko prawdy – że połowa ojców nad Wisłą ma w swych zbiorach całą dyskografię – ale czy również „In Through the Out Door”? Zmorę kolekcjonerów, którzy chcą dorwać wszystkie 6 wersji okładki, choć wszystkie kryją się za jednakowym brązowym papierem pakowym?
Ostatni pełnoprawny album Led Zep (nie licząc pośmiertnej „Cody”) z pewnością nie należy do żelaznego kanonu dokonań grupy. Mimo sympatii, którą nią darzę, przyznać muszę, że nie jest to album wyśmienity. Przede wszystkim dlatego, że jest nierówny. Niemniej znajdziemy tu momenty glorii i chwały. Świetne brzmienie osiągnięto w sztokholmskim studiu Polar należącym do ABBY. Większy wpływ na kształt albumu miał tu haniebnie niedoceniony – w porównaniu z Jimmym Pagem – basista i klawiszowiec John Paul Jones (pozostali dwaj instrumentaliści walczyli z nałogami i nie przyłożyli się zbytnio do nagrań). I bardzo słusznie! Takie postacie drugiego planu trzeba niestety do dziś nobilitować.
Mniemam, że obrany zwrot ku bardziej funkowym i elektronicznym brzmieniom mógł zwiastować nową erę w działalności Brytyjczyków. Wydaje mi się, że byłby to zaledwie krążek przejściowy – na którym dopiero badali teren, lecz mistrzostwo mieli w nim dopiero osiągnąć za jakiś czas – gdyby nie nadchodząca tragedia. Niestety okrutny los nie pozwolił im przeobrazić się na dobre, dlatego niniejszy album skazany zostaje na łatkę trochę osobnego bytu w dyskografii zespołu. Bo krytyka dopatrywała się tu nieraz zmęczenia materiału, który zwiastował rychły koniec kapeli. Ale to narracja dodana post factum, a łatwo być mądrym wtedy, gdy już wszelkie nadzieje na kontynuację pod szyldem Led Zeppelin pogrzebane zostały wraz ze śmiercią fenomenalnego perkusisty Johna „Bonzo” Bonhama. Ale wcale nie musiało się tak skończyć. Ale to też jedynie gdybania podparte jedynie mglistym przeczuciem.
Już na wejście dostajemy prawdziwego kozaka w postaci „In the Evening”. Pierwszorzędny, mistrzowski „Fool in the Rain” to zdecydowany szczyt tego longa (kto by się spodziewał, że ta reggaeująca funkowa bujawka przejdzie na moment w sambę?). Drugim highlightem należałoby mianować poświęconą pamięci syna Roberta Planta imieniem Karac powerballadę „All My Love” z drugiej strony albumu. „South Bound Saurez” właściwie nie trzeba wspominać, bo to ledzepowa średnia trzymająca poziom. Ciekawszy jest mocny rocker „Carouselambra”, w której wraz z gitarami podąża fajnie użyty efekt elektroniczny, co do dziś nie trąci obciachem, a nawet daje całkiem intrygujący efekt. Miałki – nawet jeśli doprawdy energetyczny – rock’n’roll „Hot Dog” (chyba sam tytuł już miał sugerować granie do kotleta) marnuje niestety „czas antenowy”. Nie do końca udał się także ostatni numer rewersu, bluesowy snuj „I’m Gonna Crawl” (kolejny jakże adekwatny tytuł!). Choć po drodze ciągle coś tam się w materii tli, to nie wybucha tak intensywnie, jakbym tego pragnął.

Utwory

A1. In The Evening 6:48
A2. South Bound Saurez 4:11
A3. Fool In The Rain 6:08
A4. Hot Dog 3:15
B1. Carouselambra 10:28
B2. All My Love 5:51
B3. I'm Gonna Crawl 5:28