Opis

Damo Suzuki - japończyk był nie jedynym, lecz – zważywszy na współudział w najważniejszych jego dziełach – najważniejszym wokalistą niemieckiego eksperymentalnego bandu. Wkręcił mnie w niego mój brat, który ma jakąś łatwość w wychwytywaniu osobliwych, nierzadko intrygujących zjawisk muzycznych. Nie jest to może zespół, w który nieprzytomnie wsłuchiwałem się dniami i nocami, niemniej od zawsze mnie ciekawił i prędko poczułem doń pewną słabość. Nawet ostatnio wspólnymi siłami nabyliśmy kompilację „Soundtracks” (m.in. z niesamowitą „Mother Sky” z „Deep End” Jerzego Skolimowskiego). W większości utworów pojawia się nasz zmarły bohater. Mogłem sobie „przypomnieć”, jak frapujące brzmienia tworzył wspólnymi siłami z Holgerem Czukayem, Michalem Karoli, Jakim Liebezeitem i Irminem Schmidtem.
Najważniejszą pozycją w dyskografii Can (strasznie niefortunna nazwa w dobie Internetu!) na zawsze już pozostanie przełomowe „Tago Mago”. Znajdziecie ją w każdym rankingu najważniejszych dokonań krautrocka i lat 70., nierzadko albumów wszech czasów. Lecz nie są to bynajmniej dźwięki lekkie łatwe i przyjemne. To muzyka innowacyjna, przełomowa, toteż trochę „musi boleć”. „Szanujący się” eksperyment musi wytrącać z równowagi, wprowadzić choć odrobinę dyskomfortu u słuchacza. Dlatego moim ulubionym krążkiem „do słuchania dla przyjemności” było kapitalne „Future Days”. Można powiedzieć, że to Can bardziej ugładzony, ale tak istotne dla poprzedniczki elementy psychodelii i transowości wciąż są tu czynne, ale w znacznie spokojniejszej (choć nadal intensywnej) onirycznej, „atmosferycznej” formule bliższej ambientu.
Jeśli więc muzyka jest Twoją pasją, a chcesz odkryć „nowe lądy”, to nie możesz nie znać takich albumów jak „Tago Mago” czy „Future Days”. Nie będzie głupim pomysłem zaczęcie od tej drugiej.

Utwory

1. Future Days 9:32
2. Spray 8:29
3. Moonshake 3:04
4. Bel Air 19:53