Opis

Będąc przy Fleetwood Mac, gdyż nęci nas, by napisać o dwóch dziełach sąsiadujących z najbardziej hołubioną „Rumours”.
Rzekoma wielkość tamtego krążka to w znakomitej mierze kwestia wstrzelenia się w odpowiedni czas, gdyż jego pozbawiony tytułu poprzednik jest równie dobry i zbliżony nastrojem. Oba krążki sprawiają wrażenie idealnie skrojonych pod szerokie gusta, nie ujmując przy tym ani trochę poziomowi artystycznemu obu produktów. Wszak nie zawsze komercja jest zła!
Zasadniczo tracklista nie zawiera żadnej wpadki. Na „Fleetwood Mac” z 1975 r. (nie mylić z debiutem z 1968 pierwotnego, bluesowo zorientowanego wcielenia grupy dowodzonego przez Petera Greena) otrzymujemy nawet znacznie lepsze otwarcie niż „Second Hand News” w postaci „Monday Morning” (oba autorstwa Lindseya Buckinghama). Jego „I’m So Afraid” przypomina zaś poprzednie wcielenie grupy, czyli to przejściowe między bluesem i soft-rockiem, gdy autora kompozycji jeszcze brakowało w składzie. „Blue Letters” w jego wykonaniu natomiast zapowiada przyszłe porywające numery z „Go Your Own Way” na czele.
Bryluje tu jednak przede wszystkim Christine McVie. Gdyby wskazać pieśń esencjonalną dla późnego, najszerzej rozpoznawalnego wcielenia zespołu, „Say You Love Me” byłaby poważnym kandydatem na to stanowisko. Podobną motoryką charakteryzuje się również „Sugar Daddy”. Wcześniej znajdziemy też marzycielskie, cudnej urody „Warm Ways”, a nieco później ujmujące „Over My Head”. Aczkolwiek w żaden sposób nie ustępuje im najmocniejsza propozycja Stevie Nicks, czyli wzruszająca „Landslide” (która jeszcze piękniej wybrzmiała na „The Dance” w wersji live), choć więcej zwolenników ma chyba jej „Rhiannon”.
Czuć, że członkowie pragnęli zdystansować się od multiplatynowego sukcesu „Plotek” i na wysokości „Tusk” zaoferowali słuchaczom coś znacznie bardziej chropowatego. Największym „rebeliantem” okazał się krnąbrny Lindsey, który liczebnie przytłoczył koleżanki, aczkolwiek otrzymał porównywalny wymiar „czasu antenowego”. Jego (na ogół) żwawsze, krótsze numery kontrastują ze snującymi się, emocjonalnymi balladami koleżanek, dodając kolorytu do tego kolosa (2LP dziś szczelnie wypełniają pojedynczy CD). Nazywanie tych numerów punkowymi byłoby przesadą (bo więcej tam po prostu przyspieszonego rock’n’rolla), lecz echa tego nurtu są wyczuwalne. Nicks po(d)pisała się przede wszystkim (pod) “Beautiful Child”.

Utwory

A1. Monday Morning 2:48
A2. Warm Ways 3:50
A3. Blue Letter 2:31
A4. Rhiannon 4:12
A5. Over My Head 3:34
A6. Crystal 5:12
B1. Say You Love Me 4:11
B2. Landslide 3:05
B3. World Turning 4:25
B4. Sugar Daddy 4:09
B5. I'm So Afraid 4:15