Opis

Arnold (Owen Wilson) - żonaty reżyser przybywa do Nowego Jorku, by rozpocząć próby do swej najnowszej komedii. Zanim jednak przystąpi do pracy, postanawia skorzystać z uroków wielkiego miasta. Upojna noc w towarzystwie uroczej dziewczyny do towarzystwa o imieniu Izzy nastroi go tak romantycznie, że zaproponuje jej pewien układ. W zamian za porzucenie niegodnego procederu, Izzy otrzyma okrągłą sumkę, by móc zrealizować swe życiowe marzenia. Ta wielkoduszna propozycja rozpęta w życiu Arnolda prawdziwe tornado. Okazuje się, że Izzy całe życie marzyła, by zostać aktorką. Nic dziwnego więc, że zjawia się na castingu do sztuki reżyserowanej przez… Arnolda. Nie byłoby w tym jeszcze nic strasznego, gdyby nie fakt, że jedną z głównych ról w przedstawieniu gra jego żona.

NASZA RECENZJA:

Reklama polskiego dystrybutora „Dziewczyny wartej grzechu” to miecz obosieczny. No bo jeśli rozważać film w kategoriach podróbki Woody’ego Allena, to jest to imitacja nieudolna. Można bowiem wziąć wszelkie typowe części składowe, a kompletnie nie uchwycić specyfiki kina kolegi nowojorczyka. Także psychoanalitycy, „piętrowe”, bo nakładające się na siebie związki uczuciowe, lekko-komediowa konwencja, a nawet Owen Wilson znany z „O północy w Paryżu” w takim ujęciu na niewiele się zdały.
Ostatnia fabuła Petera Bogdanovicha po prostu nie ma takiego rytmu ani takiego tempa jak obrazy niewiele starszego krajana. Ale przecież brak czołobitnego naśladownictwa – które wszak może być wyłącznie wymysłem żądnych dochodów producentów aniżeli samego twórcy – nie może, a wręcz nie powinno być zarzutem. Tym bardziej pod adresem ukształtowanego już twórcy, i to od dawna – odpowiedzialnego za takie klasyki, jak „Ostatni seans filmowy”, „Papierowy księżyc” czy „Maska” z 1985 ze znaczną rolą Cher. Za to mniej oczywistą analogia dostrzegalna jest w warstwie technicznej. Ciepła tonacja zdjęć – skądinąd też charakterystyczna dla Allena – przywodzi na myśl obrazy Wesa Andersona (starego kumpla Wilsona – tak swoją drogą), który sprawował rolę producenta przy tym projekcie. 
Oczywiście seans obfituje w dostatek nieprawdopodobnych splotów okoliczności z paroma fajnymi kwestiami. Wilson gra tak, jak zwykle (co akurat w tym przypadku zanadto nie przeszkadza). Za to Jennifer Aniston jest całkiem niezła jako drażliwa, oceniająca swoich klientów, a tym samym kompletnie nienadająca się do sprawowania swego fachu psychoterapeutka.
Czyli tak: nie będziemy śmiać się z „Dziewczyny” w głos, lecz uśmiech na twarzy z pewnością parokrotnie się pojawi, gdy zaczniemy się jej przyglądać (choć mnie najbardziej zbiło z tropu polskie tłumaczenie tytułu „She’s Funny That Way” – choć przyznam bez bicia, że sam nie miałbym lepszego pomysłu na wybrnięcie z tej sytuacji).

Aktorzy

Owen Wilson - Arnold Albertson
Imogen Poots - Isabella Patterson
Kathryn Hahn - Delta Simmons
Will Forte - Joshua Fleet
Rhys Ifans - Seth Gilbert
Lucy Punch - Kandi
Joanna Lumley - Vivian Claremont
Illeana Douglas - Judy
Richard Lewis - Al Finkelstein
Cybill Shepherd - Nettie Finkelstein