Opis

Niniejszy krążek rozpoczął zupełnie nowy etap w twórczości King Crimson po siedmiu latach milczenia w ramach tzw. kolorowej trylogii (po niniejszej czerwonej nastąpiły również błękitna „Beat” i żółta „Three of a Perfect Pair”). „Discipline” niemal zupełnie nie przypomina dotychczasowej formuły zespołu, a przecież była to kapela, która nigdy nie nagrywała podobnych płyt, więc już ten fakt świadczy o gigantycznym skoku stylistycznym. Lecz jedno zostało na swoim miejscu: kto uwielbia wsłuchiwać się w starannie wykoncypowane muzyczne zawijasy, tego nie trzeba specjalnie namawiać na sięgnięcie po każdą pozycję Karmazynowego Króla.
Wcześniejsze dokonania – a zarazem późniejsze najcięższe oblicze Króla – przypomina “Indiscipline”, ale o nim jakby najmniej się pamięta w kontekście niniejszej pozycji. Pewnie nikt by się nie spodziewał po weteranie zaczynającym jeszcze w latach 60., że zafascynuje się pewnym zespołem, który wystartował dobrą dekadę później. Ale Robert Fripp – „właściciel” KC – nie mógł tak po prostu ukraść styl Talking Heads, ponieważ musiał go przerobić na swoją modłę – już nie tak swobodną, lecz bardziej „matematyczną”, zdecydowanie mniej funkową. A jednak niniejsza formuła nie wyabstrahowała z tej muzyki duszy. Przynajmniej nie do cna.
Tembr Adriana Belewa – wówczas zafascynowanego kulturą japońską, czego wyraz nietrudno znaleźć nawet w trakcie studiowania tracklisty – niemal do złudzenia przypomina głos wcześniejszego pracodawcy, Davida Byrne’a, czyli najważniejszą Gadającą Głowę, ale wspomniani postpunkowcy raczej wyłożyliby się na zdecydowanie bardziej zaawansowanych technicznie tematach, które napisali Fripp i Belew wraz z sekcją rytmiczną w postaci Tony’ego Levina i Billa Brufford (zaiste wszystkie kompozycje są podpisane przez pełny kwartet). Tropy pozostawione przez najbardziej nośny temat krążka jakim jest „Thela Hun Ginjeet” (czyli anagram frazy „heat in the jungle”) prowadzą do ekipy Byrne’a w sposób najbardziej ewidentny, ale to oczywiście na tym ówczesne inspiracje członków ekipy się nie kończą. Najjaskrawszym tego przykładem jest hipnotyczny „The Sheltering Sky” czerpiący garściami z indonezyjskiego gamelanu. Najbardziej zaś liryczny fragment albumu to “Matte Kudusai” (wszak po japońsku oznacza „poczekaj proszę”). W zależności od wydania pieśń zawiera partię lidera lub jest jej pozbawiona. Wznowienia kompaktowe na ogół zwierają obie wersje („chudsza” wchodzi w skład właściwej tracklisty).
I tu chciałbym pochwalić z całą stanowczością kupowanie oryginałów. Przez te wszystkie lata „Discipline” miałem jedynie na mp3 i odsłuchując dziś oryginał, odnoszę wrażenie, że do tej pory znałem tylko połowę prawdy. To zupełnie inne doświadczenie niż puszczenie sobie na telefonie z tej czy innej aplikacji do streamingu.

Utwory

A1. Elephant Talk 4:42
A2. Frame By Frame 5:08
A3. Matte Kudasai 3:45
A4. Indiscipline 4:31
B1. Thela Hun Ginjeet 6:25
B2. The Sheltering Sky 8:22
B3. Discipline 5:02