Opis

Przez długi czas towarzyszyło mi takie poczucie, że twórczość ekscentrycznej Islandki jest tak nowatorska i unikalna, że nie jestem jej w stanie w pełni docenić – mimo szczerego podziwu – ale być może kiedyś do tego poziomu dotrę. I w sumie do dziś nie jestem przekonany, czy wyłowiłem wszystko, co daje się z tej muzyki zaczerpnąć. Ale tym lepiej dla przyszłego mnie!
Zresztą jak skategoryzować jej dokonania? Jej rękę od razu czuć obojętnie czy słyszymy coś zwiewnego, popowego, niekiedy parajazzowego, wręcz musicalowego, czy bardziej kanciasty twór opatulonego gęstą warstwą elektroniki. O wiele łatwiej lapidarnie podsumować twórczość jej macierzystego zespołu The Sugarcubes, w którym była główną wokalistką, ponieważ do dziś pozostaje najbardziej rockowym etapem kariery. Choć od przełomu lat 80. i 90., kiedy dokonano owych nagrań, minęło tak wiele lat, do dziś wszystkie 4 „dorosłe” eLPeki zachowały nieprawdopodobną świeżość. Nie jestem szczególnym entuzjastą późniejszych płyt Bjork, zwłaszcza tych bardziej ascetycznych jak niemal wyłącznie głosowa „Medulla” czy jak gdyby rozdelikacona „Biophilia” (aczkolwiek czuję wyraźną miętę do nieco mocniejszej w wyrazie „Volty”). Za to pierwsze cztery to istny sztos, zwłaszcza „Debut”. Ubolewam, że nie ma tak przełomowego statusu, na jaki zasługuje.
Jak zapuszczam pamiętne „Human Behaviour”, to ewidentne staje się, że Bjork musiała inspirować się dokonaniami Talk Talk, bo produkcja Nellee’ego Hoopera i samej wykonawczyni jest zupełnie „w ten deseń”. Pamiętajmy jednak, że ów opener oparto na samplu „Go Down Dying” Antonio Carlosa „Toma” Jobima w aranżacji Quincy’ego Jonesa. Zastanawiam się, czy „There’s More to Life Than This” rzeczywiście było „nagrywane na żywo w toaletach barów mlecznych”, jak głosi podtytuł – nie tylko dlatego, że hałasy w tle bardziej przypominają zwykły nocny klub.
„Like Someone in Love” - tylko głos, harfa i „szumy fal” – jako jedyny cover stanowi wyjątek pośród autorskiego materiału. Właśnie odkryłem, że bardziej lubię samodzielne kompozycje wykonawczyni niż pozostałe napisane wraz Hooperem. Dacie wiarę, że istniały czasy, gdy takie utwory jak „Venus as a Boy” potrafiły zaskarbić sobie sympatię szerokiego grona odbiorców? Ale mój ukochany tryptyk zamieszczono trochę dalej.
Jako nastolatek uwielbiałem wsłuchiwać się w niuanse „Aeroplane”. Moim faworytem zaś zdecydowanie było „One Day” – najbardziej magiczny indeks. Tryptyk dopełnia „Come to Me” z basem w wykonaniu kultowego Jah Wobble’a z Public Image Limited (a pod koniec dochodzi tabla pukana przez Talvina Singha). Samodzielną piątkę dopełnia zaś saksofonowy „The Anchor Song”. Ależ ona była wówczas gejzerem frapujących pomysłów, niesłychane! „Play Dead” sprawdza się świetnie jako godne zwieńczenie całości.

Utwory

1. Human Behaviour 4:10
2. Crying 4:52
3. Venus As A Boy 4:42
4. There's More To Life Than This (Recorded Live At The Milk Bar Toilets) 3:21
5. Like Someone In Love 4:33
6. Big Time Sensuality 3:56
7. One Day 5:21
8. Aeroplane 3:56
9. Come To Me 4:55
10. Violently Happy 4:59
11. The Anchor Song 3:31
12. Play Dead 3:54