Opis

Zwyczajny z pozoru nauczyciel gimnazjum Neil Clarke odkrywa w sobie magiczne moce. Może brzmi to trochę nieprawdopodobnie, ale to szczera prawda: wystarczy, że Neil ruszy małym palcem, a wszystko co sobie wymyśli staje się faktem. W ten właśnie sposób może sprawić, że gdzieś w czarnej dziurze zniknie banda rozwrzeszczanych bachorów z jego klasy, albo że jego kumpel z brzydkiego nudziarza zmieni się w obiekt kobiecych westchnień na wzór niejakiego Greya o wielu twarzach. Skromny dotąd i niepozorny Neil Clarke wkrótce przekona się, że magiczne moce to nie żarty i trzeba bardzo ostrożnie się nimi bawić.

RECENZJA:
„Czego dusza zapragnie” to czwarty i ostatni samodzielny film Terry’ego Jonesa (nie licząc trzech o niebo lepszych fabuł pythonowskich – istnych kamieni milowych w świecie komedii). Bezpieczna, staromodna formuła może działać na korzyść (dla widzów stęsknionych za takim kinem) lub niekorzyść (gdyż nie ma polotu ani odwagi bardziej nowoczesnych komedii).
Jones na starość chyba nie mógł pozwolić sobie na zbyt wiele. Humor stał się utemperowany, nieinwazyjny, w przykry sposób bezpieczny. A przecież onegdaj stał na straży obrazoburstwa, jednak po anarchizującym humorze „Latającego cyrku Monty Pythona” nie pozostało prawie śladu. Niemniej seans zawiera kilka bardzo komicznych "zagrań" (choćby monolog przy lustrze).
Obrazy Jonesa noszą wyraźne piętno produkcji dla dzieci (na dobrą sprawę nigdy nie uraczył nas prawdziwie „dojrzałym” obrazem). Również styl „CDZ” nieco trąci kinem familijnym, choć nieprawdą jest, jakoby całkowicie zrezygnowano z wulgaryzmów (i odrobiny nagości) – elementy te, co najwyżej, zredukowano. Ale za Jonesem ciągnie się kompleks Pythona, co jest wręcz namacalne, zważywszy, że pozostałą przy życiu czwórkę grupy zaprosił do pożegnalnego przedsięwzięcia. Swoją drogą, główny bohater, Neil Clarke – poczciwina eksperymentalnie obdarzony przez kosmitów boską, właściwie nieograniczoną mocą – mógłby spokojnie posiadać fizjonomię Michaela Palina, gdyby film kręcono dobrych parę lat wcześniej (choć zmarły Graham Chapman wydawałby się równie dobry). Co bynajmniej nie znaczy, że Simon Pegg z owym zadaniem sobie nie poradził.
Może i ludzie lubią to, co już znają, ale fabuła wtórna względem produkcji pokroju Bruce'a Wszechmogącego i całej bandy podobnych obrazów fortuny twórcom raczej nie przysporzyła. Nie tylko punkt wyjścia jest podobny, ale także i morał: można mieć wszystko i nadal nie czuć spełnienia... To ciepła i zgrabnie zrealizowana historyjka, jakich wiele: o dojrzewaniu, o braniu odpowiedzialności za swoje życie, słowa i czyny. Tak że nic nowego, ale projekcja nie boli, a wręcz miło można sie na niej "zawiesić". Zwłaszcza w okresach świątecznych byłaby to miła odmiana od nieśmiertelnych „Kevinów”.

Aktorzy

Simon Pegg - Neil Clarke
Kate Beckinsale - Catherine
Rob Riggle - Grant
Sanjeev Bhaskar - Ray
Joanna Lumley - Fenella
Marianne Oldham - Rosie
Eddie Izzard - Headmaster
Robert Bathurst - James Cleverill
Judy Loe - Canteen Lady
Brian Cox - Self