Opis

Zdecydowanie jedna z najważniejszych płyt mojego życia. Ale niebezpiecznie karmić się jej mrocznym pięknem zbyt często…
Nie mogę zaprzeczyć: w najwcześniejszych latach mój gust kształtował starszy brat. O ile teraz mocno się rozjechaliśmy w swych fascynacjach – choć do dziś potrafimy się wzajemnie zainteresować osobnymi odkryciami – o tyle dawniej to on był, choćby z racji wieku, głównym „belfrem”. Dziwnym trafem ma zaskakujące szczęście do wynajdywania frapujących dzieł, zatem jego poszukiwania koniec końców również i mnie zaprowadziły na niesamowite tereny.
Jeśli niczego nie pomieszałem, to „Closer” poznałem w którąś wigilię, zapewne gdzieś w pierwszych latach nowego milenium. Prędko mnie to dzieło uwiodło i zaintrygowało. Zawsze ją postrzegałem jako zjawisko całkiem osobne i właściwie nadal tak jest, ale wtedy to wydało mi się podobne zupełnie do niczego. I właściwie nie wiedziałem, czy istnieją inne dokonania tego składu, nie daję głowy, że w ogóle takie rozkminy przychodziły mi do głowy. Po prostu jak płyta z kosmosu. I doprawdy to dzieło jakby nie z tego świata. Ba, jak gdyby swój własny, zaledwie 40-minutowy świat tworzyła dla samej siebie. O Ilu longplayach można tak powiedzieć?
No i gdy album już dawno zadomowił się w mej głowie, skądś dowiedziałem się, że Joy Division zaliczany jest do sceny punkowej. „Yyy eee, że co?”. Bo przecież zupełnie nie brzmi to jak „3 akordy i darcie mordy” – bo faktycznie wtedy jeszcze miałem nikłe pojęcie o tym nurcie i wyobraźnią nie sięgałem dalej niż tyleż archetypiczne, co karykaturalne brzmienie typowej „muzyki dla zbuntowanych nastolatków”. Jakimś wytłumaczeniem stanowiły wieści, że ten skład popełnił wcześniej jeszcze jedną płytę długogrającą. To powinien być trop do rozwiązania zagadki.
Lektura „Unknown Pleasures” doprawdy wiele wyjaśnia, gdyż można połączyć kropki i rozszyfrować niektóre „wątki” rozwinięte na genialnej kontynuatorce, ale tam jeszcze „oskarżenia” o punkowość są całkowicie zasadne, aczkolwiek praktycznie nie sposób nazwać go miarodajnym przykładem takiego brzmienia. Ale na pewno warto byłoby go wskazać jako jedno z najwybitniejszych dokonań tej sceny. „Closer” natomiast dzielnie broni się bez względu na jakiekolwiek mniej lub bardziej trafne etykietki, gdyż wcale jej nie potrzebuje. Nie powiem Wam, że tę muzykę z pewnością pokochacie, ale nie możecie jej nie poznać. To kamień milowy muzyki rozrywkowej czy tego chcecie czy nie.

Utwory

. Closer
1-1. Atrocity Exhibition 6:07
1-2. Isolation 2:53
1-3. Passover 4:47
1-4. Colony 3:56
1-5. A Means To An End 4:10
1-6. Heart And Soul 5:52
1-7. Twenty Four Hours 4:26
1-8. The Eternal 6:08
1-9. Decades 6:11
. University Of London Union Live 8 February 1980
2-1. Dead Souls 4:59
2-2. Glass 3:42
2-3. A Means To An End 4:01
2-4. Twenty Four Hours 4:06
2-5. Passover 4:54
2-6. Insight 4:01
2-7. Colony 4:04
2-8. These Days 4:17
2-9. Love Will Tear Us Apart 3:14
2-10. Isolation 4:42
2-11. The Eternal 6:30
2-12. Digital 3:14