Opis

10 lat po atakach na World Trade Center służby wywiadowcze świata nadal tropią terrorystów. W Hamburgu działa ekspert ds. terroryzmu Günter Bachmann. W mieście pojawia się młody, skrajnie wycieńczony Czeczen Issa Karpow, który wzbudza niepokój niemieckiego i brytyjskiego kontrwywiadu. Mężczyzna rości sobie prawo do gigantycznej fortuny zdeponowanej w banku Tommy'ego Brue'a. Karpowowi pomaga prawniczka Annabel Richter. Bachmann wprowadza w życie ryzykowny plan, by się przekonać, czy spadek stanie się źródłem finansowania nielegalnych działań.

RECENZJA:

Trudno nie wodzić oczami za – jak zawsze elektryzującym – Hoffmanem bez świadomości, że oto oglądamy trupa. W przypadku „Bardzo poszukiwanego człowieka” odnosi się wręcz wrażenie, że tylko „bonusowo” zszedł z zaświatów, by odegrać pożegnalną rolę szefa jednostki antyterrorystycznej, Günthera Bachmanna (choć w dniu premiery miał przed sobą ostatnie dni życia). Wpatrujemy się w jego zmęczoną twarz i próbujemy rozgryźć poszczególne emocje skrytego i niejednoznacznego bohatera, które kotłują się w jego głowie – nie tylko pod wpływem nadużywanego alkoholu. Nie wiemy nawet, czy ma życie prywatne, czy zostało ono całkowicie pochłonięte przez wykonywaną pracę. Fabuła próbuje być równie frapująca, lecz Hoffman zza grobu kradnie projekcji show, wcale przy tym nie szarżując.
Film po prostu sprawia wrażenie „małego” kina. Nie ma co się nastawiać na wielkie widowisko. Widzów prędzej przyciągnie jego kameralna, szeptana otoczka szpiegowskiego thrillera dosyć bliska „Szpiegowi”, opartego również na powieści Johna le Carre. Akcja kręci się wokół tajemniczej postaci muzułmanina Issy Karpova (Grigoriy Dobrygin), Czeczena na uchodźctwie w Hamburgu, a każdy z kręcących się wokół niego postaci ma względem niego inne zapatrywania. Większość jednak (ze względu na wyznanie) najchętniej uznałaby go za terrorystę. Większego napięcia doszukamy się w „asekuracyjnych” relacjach między rozgrywającymi o różnym poczuciu etyki, niż w samych działaniach, w których skądinąd łatwo się pogubić. Bohaterowie bowiem nie ufają sobie nawzajem, co wkrótce ma doprowadzać do kolejnych zwrotów akcji. Nawet głębsze uczucia rodzą się bardzo powściągliwie i ostrożnie. Próbują ze sobą współdziałać (jednocześnie nieco się podkopując) jakby trzy frakcje, a do ostatniego momentu rozwiązanie wydaje się być już przesądzone…
Anton Corbijn wyraźnie idzie drogą bliższą poprzednikowi, jakim jest obraz „Amerykanin” z George’em Clooneyem, niż rewelacyjnej biografii „Control”. Wydaje się jednak, że słynny fotograf czołowych muzyków rockowych tym razem większy nacisk położył na samą historię niż zdjęcia, dlatego pod względem wizualnym seans nie jest tak atrakcyjny, jak dwa poprzednie dzieła.

Aktorzy

Philip Seymour Hoffman - Günther Bachmann
Willem Dafoe - Tommy Brue
Robin Wright - Martha Sullivan
Rachel McAdams - Annabel Richter
Grigoriy Dobrygin - Issa Karpov
Homayoun Ershadi - Abdullah
Nina Hoss - Irna Frey
Daniel Brühl - Maximilian
Herbert Grönemeyer - Michael Axelrod
Mehdi Dehbi - Jamal