Opis

Bryan Ferry - ten Elegancik na początku może wydawać się nazbyt manieryczny, ale pod nader schludnym anturażem nadal kryje się zacna sztuka. Dumnie trzyma gardę do dziś, nie schodząc poniżej swego poziomu, lecz z artystycznego punktu widzenia nigdy nie osiągnął tak wiele jak z macierzystym zespołem. (Ale „Boys And Girls”, które niemal żywcem wyrasta z „Avalon”, wypada znać).
Pamiętam, że w czasach, gdy Roxy Music jeszcze tylko kojarzyłem z nazwy i ewentualnie jakichś migawek z telewizji muzycznych, wydawało mi się, że Ferry był tam jedynie wokalistą, który później przeszedł „na własny rachunek”. A jednak to właśnie on był mastermindem całego przedsięwzięcia od samego początku i dopiero z czasem zaczął dopuszczać innych do głosu. No dobrze: na wokalu wciąż się oczywiście ostał, ale „creditsy” coraz częściej przypisywano także saksofoniście Andy’emu Mackayowi i gitarzyście Philowi Manzanerze. Ów trzyosobowy trzon firmował wszystkie 8 płyt długogrających. Solowe dokonania wokalisty dowodziły, że ci dwaj panowie wnosili znacznie więcej dobrego niż niektórzy byliby w stanie przyznać.
Na początku swej drogi RM grali jak „kilka kapel naraz”, cytując zasłyszaną opinię z fajnego dokumentu „More Than This”. Najbardziej elektryzujące dzieła to więc niezatytułowany debiut i jeszcze bardziej udany „For Your Pleasure”. Później odszedł Brian Eno (tak, ten Eno), lecz nie spuścili z tonu tak od razu i kolejne trzy pozycje również należą do ścisłego kanonu: „Stranded”, „Country Life” oraz „Siren”, którą z tego grona darzę najgorętszym uczuciem.
Najgorzej zadziało się jednak na wysokości „Manifesto” i twórcy raczej już do niej nie wracają ani myślą, ani mową, ani uczynkiem, raczej zaniedbaniem. Ale prędko zaczęli się podnosić, bo już następna „Flesh+Blood” jest znacznie przyjemniejsza w odbiorze. Już niemal na wejście dostajemy „Oh Yeah (On the Radio)”, a niedługo później jeszcze znakomite „Over You”.
„Avalon” to już pychota. Perfekcja właściwie. Na pożegnalnym albumie Roxy Music ciężko rozpoznać zespół, który startował 10 lat wcześniej. Po szaleństwach została już tylko dystyngowana elegancja i skrupulatne aranżacje. Paradoks tej płyty polega na tym, że grupie udało się jednocześnie stracić pazur, nie tracąc przy tym charakteru ani wyczucia smaku (czy mówiąc potocznie: jaj). Ciekawe, czy kiedykolwiek doczekamy się jej następczyni. Pamiętajmy, że wciąż istnieją takie szanse, wszak cały klasyczny skład – z Eno włącznie – wciąż żyje…

Utwory

1. More Than This 4:30
2. The Space Between 4:30
3. Avalon 4:16
4. India 1:44
5. While My Heart Is Still Beating 3:26
6. The Main Thing 3:54
7. Take A Chance With Me 4:42
8. To Turn You On 4:16
9. True To Life 4:25
10. Tara 1:43