Opis

Gdybym nie miał szastać etykietami, a musiał określić ulubiony rodzaj muzyki, rzekłbym, że lubię proste piosenki „z ambicjami”. Nie będę zgrywał erudyty: muzyki doświadczam przede wszystkim sercem, choć zaintrygowany mózg odpala różne rozkminy w trakcie. Strasznie mnie razi schematyczność, więc im bardziej wykonawca się oddala się od typowych zagrywek tudzież nagina je w zręczny, pomysłowy sposób, tym bardziej go cenię. Ale całkowita abnegacja zasad to również żadne rozwiązanie – takie kompozycje zazwyczaj się nie bronią, nawet jeśli są przełomowe i pionierskie, to często… nie do słuchania, a już na pewno nie do czerpania z nich zbyt wielu przyjemności.
Okres wzmożonej „słuchalności” The Stranglers przypadł u mnie na początek studiów. Trudno mówić o fascynacji, gdyż nie wsiąkłem w spuściznę aż tak głęboko, niemniej z radością przywitałem nową fajną kapelę, która zasiliła moje rozwijające się muzyczne horyzonty. Podobało mi się u nich to, że jako kapela „punkująca” nigdy nie wstydziła się klawiszy, dzięki czemu już na starcie brzmieli pełniej od większości ściśle gitarowo-perkusyjnej konkurencji. Co istotne: klawiszowiec był stałą częścią składu zespołu – a nie jedynie gitarzystą, oddelegowanym do pianinka, jak to często bywało. Jednocześnie musiało to oznaczać zdjęcia nieco „ciężaru” tegoż brzmienia, co wszak nigdy mi nie przeszkadzało, nawet zachęcało. Nierzadko śmiało sięgali również po dęciaki (jak w „Punch and Judy”). Czego więcej chcieć od porządnego, rozwijającego się zespołu rockowego?
Nie będę przesadnie oryginalny w wyborze ulubionej płyty i postawię na „Aural Sculpture”. Jak to w przypadku najlepszych płyt w dyskografii na ogół bywa, mamy tu do czynienia z serią pierwszorzędnych, ale i różnorodnych kawałków. Aż takie stężenie udanych numerów chyba nigdzie w dyskografii Dusicieli nie występuje, a przecież to nie jedyna nader udana produkcja w ich katalogu. Najprzyjemniejsze fragmenty dzieła przywodzą na myśl przede wszystkim Blondie („No Mercy”), Ultravox ery Midge’a Ure’a („North Winds”) czy INXS („Uptown” – choć raczej to ekipa Hutchence’a inkorporowała styl Stranglersów). Zaś „Skin Deep” i „Let Me Down Easy”, tak dla nich charakterystyczne, to zarazem najbardziej znane fragmenty płyty.

Utwory

1. Ice Queen 4:02
2. Skin Deep 3:53
3. Let Me Down Easy 4:11
4. No Mercy 3:38
5. North Winds Blowing 4:03
6. Uptown 2:57
7. Punch & Judy 3:47
8. Spain 4:13
9. Laughing 4:12
10. Souls 2:42
11. Mad Hatter 4:00
. Bonus Tracks
12. Here & There 4:21
13. In One Door 2:55
14. Head On The Line 3:08
15. Achilles Heel 2:55
16. Hot Club (Riot Mix) 3:04
17. Place De Victoires 4:10
18. Vladimir And The Beast 3:53
19. Vladimir Goes To Havana 5:28