Opis

Paddy McAloon był – a właściwie nadal jest, gdyż formalnie szyld wciąż funkcjonuje – głównym rozgrywającym w założonym przez siebie zespole Prefabt Sprout od pierwszych dni jego istnienia. Przez wiele lat, czyli do 2001 roku pomagał mu młodszy o 5 lat brat Martin. Pierwszy obsługiwał gitary i klawisze, drugi skupiał się na basie, ale tylko ten pierwszy dostarczał materiał. A nie pisał wyłącznie dla siebie. Jego piosenki śpiewali m.in. Kylie Minogue, The Zombies, Lisa Stansfield czy Tom Smith z Editors. PS powstali w 1977 i największe triumfy święcili w następnej dekadzie, a później znacznie ograniczyli działalność. Jeśli wierzyć YouTube’owi, to ostatni koncert zagrali 10 czerwca 2000 roku. Mówi się, że na przeszkodzie przed dalszym koncertowaniem stanęło zdrowie lidera. Wiadomo, że cierpi na szumy uszne oraz odwarstwienie siatkówki.
Jeśli miałbym wskazać tę jedną, jedyną rzecz, która najbardziej pociąga mnie w muzyce, której nieustannie szukam, to niebanalne melodie, co niejako często dyktuje wysublimowane progresje akordów. A starszy McAloon – którego natura dodatkowo obdarzyła ciepłym, ujmującym głosem –zdecydowanie umie w kompozycje. Przy mniej uważnym odsłuchu może to umknąć, ale jeśli człowiek tylko się wsłucha, to na pewno doceni kunszt tych pieśni. Myślę, że gdyby standardowe radio raczyło nas takim bardziej wyrafinowanym popem, słuchacze mogliby sobie w ten sposób wyrobić słuch, a przynajmniej gust muzyczny.
Najbardziej kultowym krążkiem PF jest drugi w chronologii „Steve McQueen”. Dacie wiarę, że w Stanach ten tytuł zablokowali spadkobiercy pewnego aktora? (Bo czarnoskóry reżyser o tym samych personaliach, autor rewelacyjnego „Wstydu” jeszcze nawet nie rozpoczął kariery…). Dlatego dzieło ukazało się tam jako „Two Wheels Good”. Choć sam długo go swego czasu słuchałem, to jednak koniec końców nie czuję wobec niego szczególnie większego entuzjazmu w porównaniu z takimi krążkami bardzo udany „Andromeda Heights”. W sposób możliwie najbardziej obiektywny jako najważniejszą pozycję w ich dyskografii wskazałbym raczej bardzo ambitny „Jordan: The Comback”, którego każda ze stron oryginalnego wydania 2LP dotyczy innego zagadnienia. Sam zaś niedawno przeżyłem niezłą fazę na dużo późniejszy krążek „The Gunman and The Other Stories”, który był wyraźnym zwrotem w stronę country.
Wychodzi więc na to, że niezmiernie łatwo trafić na udaną pozycję z ich katalogu, więc można brać w zasadzie w ciemno. Na pewno sensownym rozwiązaniem na rozpoczęcie podróży będzie sięgnięcie po zgrabny składak, który wytwórnia wypuściła na stosunkowo wczesnym etapie działalności zespołu, czyli tuż po „Jordanie”, który był dopiero 5. pozycją długogrającą w ich karierze. Ale coś musiało być zapewne na rzeczy, skoro na „Andromedę” trzeba było czekać 7 długich lat… W każdym razie na „A Life of Surprises” faktycznie znajdziemy najbardziej esencjonalne wyjątki z poprzednich albumów oraz 2 wówczas premierowe kompozycje.

Utwory

A1. The King Of Rock 'N' Roll 4:25
A2. When Love Breaks Down 4:09
A3. The Sound Of Crying 4:44
A4. Faron Young 3:47
B1. Carnival 2000 3:22
B2. Goodbye Lucille #1 (Johnny Johnny) 4:28
B3. I Remember That 4:15
B4. Cruel 4:19
C1. Cars And Girls 4:27
C2. We Let The Stars Go 3:35
C3. Life Of Surprises 4:05
C4. Appetite 3:57
D1. If You Don't Love Me 3:44
D2. Wild Horses 3:41
D3. Hey Manhattan! 4:46
D4. All The World Loves Lovers 3:51